Μια λάμψη στον Βόσπορο

You will be redirected to the new page in

seconds

Ακούγοντας στο ραδιόφωνο το Μια λάμψη στον Βόσπορο και κοιτάζοντας κάποιες φωτογραφίες από μια πρόσφατη βαρκάδα μου στο ενδιάμεσο των δυό ηπείρων, δεν χρειάστηκε και πολύ για να βρώ το επόμενο θέμα για το Blog. Ο Βόσπορος αποτελεί από μόνος του ένα μοναδικό φυσικό αξιοθέατο, πόσο μάλλον και με τις ανθρώπινες κατασκευές, παλιές και καινούριες, που απλώνονται γύρω του.

Μια λάμψη στον Βόσπορο

Μία από τις ιδιαιτερότητες της Πόλης είναι ο συνδυασμός διαφορετικών στοιχείων και αντιθέσεων. Το ίδιο συμβαίνει και στις ακτές του Βοσπόρου. Στην ευρωπαική πλευρά του αρκετά ανάκτορα, κάστρα και άλλα ιστορικά κτίσματα φιλάνε τα νερά του.

Ένα πραγματικό παλάτι, το ανάκτορο του Ντολμάμπαχτσε

Ένα ακόμα πανέμορφο ανάκτορο που πλέον στις μέρες μας στεγάζει το υπερπολυτελές ξενοδοχειό Kempinski

Οι παραλιακές γειτονιές της Πόλης διαδέχονται η μία την άλλη. Τophane, Kabataş, Beşiktaş και το υπέροχο Ortaköy. Περνάω κάτω από την πρώτη γέφυρα. Ιδιαίτερη εμπειρία!

Ακολουθούν γραφικά προάστια σαν της Ξηροκρήνης (Kuruçesme), το Bebek, το Yeniköy.

Η Ξηροκρήνη (δες κι εδώ)

Το Rumeli Hisarı είναι εκεί να μου θυμίσει την προετοιμασία του σουλτάνου για την τελική πτώση του Βυζαντίου. Κατασκευάζοντας το κάστρο αυτό, έκοψε τον εφοδιασμό της Πόλης από τα στενά.

Το Rumeli Hisarı (δες κι εδώ )

Η ανατολική πλευρά του Βοσπόρου αλλάζει και στην αγκαλιά του πέφτουν τα ονειρεμένα σπίτια, που κάθε φορά αντικρίζω με θαυμασμό. Είναι η άλλη πλευρά του τόσο ιδιαίτερου σημείου.

Είμαι σχεδόν βέβαιος πως καθένας απο όσους έχουν βρεθεί σε αυτό το σημείο θα έχει λαχταρίσει κάποιο από αυτά τα στολίδια.

Ορισμένα ανάκτορα κοσμούν βεβαίως και την ανατολική πλευρά

Ίσως κάποια στιγμή να τα φέρει έτσι η ζωή και να θαυμάσω μερικά από αυτά τα σπίτια και εκ των έσω.

Αχ πόσο ανέμελα περνάν οι ώρες με αυτές τις χαλαρωτικότατες βαρκάδες. Πότε κιόλας πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, ούτε που το κατάλαβα.

Σα να μην έφταναν όλες οι ομορφιές, έρχεται και ο πύργος της παρθένας (δες εδώ) στο βάθος που δυστυχώς όμως μου υπενθυμίζει πως η βαρκάδα φτάνει στο τέλος της.

Ο πύργος της Παρθένας

Όλες τις φορές επιχείρησα τις βαρκάδες μου μέρα. Πιστεύω πάντως πως την επόμενη φορά θα τολμήσω μια βαρκάδα το απογευματάκι με το σούρουπο.
Να βλέπω την Πόλη να σβήνει στο ηλιοβασίλεμα και να την υποδέχομαι με τον νυχτερινό φωτισμό της...και εγώ να χάνομαι στην εθιστική αγκαλιά της.