Φανάρι φαναράκι μου

You will be redirected to the new page in

seconds

Όσες φορές εγκαταλείπω για λίγες βδομάδες την Πόλη, είναι πραγματικά σαν να μένει ένα κομμάτι από'μένα πίσω μαζί της. Και όπως όταν γυρνά κανείς σπίτι του, κάνει τον απαιτούμενο έλεγχο αν όλα είναι το ίδιο αφημένα, έτσι κι εγώ περπατώ στα στενά της αγαπημένης μου, προσπαθώντας να δω αν κάτι έχει αλλάξει. Επιπλέον είναι η πιο καλή μέθοδος για να την ξανανοιώσω μέσα μου...να γίνω ένα με αυτήν. Υπάρχουν πολλά μέρη που πάντα ενδείκνυνται για τέτοιους περιπάτους. Επειδή η διάθεση μου ήταν σήμερα λιγάκι διφορούμενη, προτίμησα το Φανάρι.
Το Φανάρι που φωτίζει την καρδιά μου με Ρωμιοσύνη και αληθινή αύρα Πόλης μα παράλληλα μου ''βγάζει'' μια μελαγχολία. Αυτή η μελαγχολία είναι που με ταξιδεύει σε ένα νοσταλγικό παρελθόν, μου δείχνει την σκληρή πραγματικότητα του παρόντος και μου αφήνει περιθώρια για ένα καλύτερο μέλλον, πού πάντα πιστέυω οτι κρατάει ο καθένας στα χέρια του.
Ο συνειρμός που κάνει κανείς ακούγοντας την λέξη ''Φανάρι'' είναι συνήθως ο Πατριαρχικός Ναός του Αγίου Γεωργίου. Μα γύρω απο το Πατριαρχείο υπάρχουν τόσα σπουδαία πράγματα, μικρά και μεγάλα, να ανακαλύψει κανείς. Δεν αναφέρομαι μόνο στην Μεγάλη του Γένους Σχολή ή στην ένδοξη Παναγιά Μουχλιώτισσα. Είναι όλη η ατμόσφαιρα στο Φανάρι που αγγίζει την ψυχή μου. Η πολυπλοκότητα των χρωμάτων και των αντιθέσεων κυριαρχεί παντού.

Αντιπροσωπευτική εικόνα από σοκάκι στο Φανάρι. Εναλλαγή χρωμάτων και συναισθημάτων

Το Μαράσλειο σχολείο αρρένων, που τώρα δε λειτουργεί πιά

Τα ζωντανά χρώματα των σπιτιών στα γύρω σοκάκια και τα ίχνη του ελληνικού στοιχείου που υπάρχουν τριγύρω, διαδέχονται τα μουντά και εξαθλιωμένα κτίρια, που και αυτά όμως όταν τα παρατηρήσει κανείς προσεκτικότερα, πηγάζουν αρχοντιά και διαχρονική ομορφιά. Σε κάθε μου βήμα τα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο.

Το σχολείο θηλέων που πλέον κι αυτό έχει εγκαταλειφθεί

Το Φανάρι με το τόσο ένδοξο παρελθόν, υπήρξε το κέντρο της Ρωμιοσύνης μετά την Άλωση με τρομερή ακμή, φήμη και επιρροή. Την σταδιακή μετεγκατάσταση των πλουσίων Ρωμιών σε άλλες περιοχές της Πόλης, ήρθε να αποτελειώσει η βραδιά των Σεπτεμβριανών (δες εδώ μα και εδώ).Από τότε η περιοχή εισήλθε σε μια περίοδο μεγάλης εγκατάλειψης και αυτή η παρακμή συνεχίζεται ως τις μέρες μας.

Ερείπια κατεστραμένης εκκλησίας

Εγκαταλελειμμένο κτίριο κοντά στο Πατριαρχείο

Δίπλα στην σχολή θηλέων. Στο Φανάρι συναντά κανείς τόσες πολλές αντιθέσεις

Επιγραφή καταστήματος

Το γεγονός οτι η συνοικεία έχει εισαχθεί σαν ''προστατευόμενη και απειλούμενη'' στην λίστα της Unesco αλλά και σίγουρα η πολυπλοκότητα στα ιδιοκτησιακά και κληρονομικά θέματα, καθιστά την αναμόρφωση του Φαναριού ένα πολύ δύσκολο έργο. Από την άλλη ίσως αυτή η παράταση της ''απραξίας'' να έχει και την θετική πλευρά της. Ο νεοπλουτισμός που έχει κτυπήσει της πόρτες της Τουρκίας, έχει ανοίξει για τα καλά τις ορέξεις των μεγαλοκαρχαριών εργολάβων και λοιπών συμφερόντων, που στον βωμό του πλούτου σίγουρα δεν θα σκεφτούν ούτε την ιστορικότητα ούτε την γραφικότητα της Πόλης. Εγώ προσωπικά προτιμώ ένα αφημένο μα γραφικό και αυθεντικό Φανάρι παρά τις φρούδες αιτιάσεις του ΄΄Ντουμπάι του Βοσπόρου΄΄.

Μαγαζί με ταμπέλα-κράχτη για τους Έλληνες τουρίστες που καταφθάνουν στην περιοχή. Ο ιδιοκτήτης διαθέτει μαγαζί και μέσα στην Αιγυπτιακή αγορά.

Το μέλλον του Φαναριού για μερικούς φαντάζει ευοίωνο και για άλλους πάλι δυσοίωνο. Εγώ διαθέτω εκ φύσεως θετική σκέψη και προτιμώ να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο παρά μισοάδειο. Πιστεύω επίσης πως κρατάμε το μέλλον πάντα στα χέρια μας. Με καλές και αγνές προθέσεις και σεβασμό στην ίδια την Πόλη, ίσως το Φανάρι στα επόμενα 40-50 χρόνια από τώρα να είναι αναγεννημένο και στην θέση που του αρμόζει. Όλα στην ζωή είναι κύκλος άλλωστε.