Bekar Sokağı No.19

You will be redirected to the new page in

seconds

Υπάρχουν ορισμένα δρομάκια που γιά μερικούς είναι εντελώς ασήμαντα, για κάποιους άλλους όμως αναγεννούν αναμνήσεις μιάς ολάκερης ζωής. Ανάμεσα σε αυτές τις δυό κατηγορίες ταλαντεύτηκα καθώς είδα την πινακίδα με την ονομασία του δρομάκου κάθετα στην Ίστικλαλ. Bekar Sokağı,
σε τούτο το δρομάκι ζούσε για τόσα πολλά χρόνια ο Ρωμιός αναγνώστης του μπλόγκ και φίλος Γιώργος. Έχοντας ξεριζωθεί από την Πόλη με προορισμό την Αθήνα εδώ και πολλές δεκαετίες, μου είχε αναφέρει σε μια συζήτησή μας τις πατρικές του γειτονιές. Βλέποντας την πινακίδα με την οδό, ήταν αδύνατον να μην τον σκεφτώ. Όπως και είναι αδύνατον να μην φέρω στο μυαλό μου όλες τις ξενιτεμένες Ρωμέικες καρδιές που αναγκάστηκαν να αναζητήσουν καινούρια σπιτικά και πάτρια εδάφη, κάθε φορά που περπατώ στα ιστορικά σοκάκια του Πέραν. Το σημερινό άρθρο είναι αφιερωμένο σε αυτόν μα επίσης και σε όλους τους Πολίτες που εξαναγκάστηκαν να φύγουν, αφήνοντας πίσω τους την Πόλη ορφανή.

Το δρομάκι όπως φαίνεται από την είσοδο της İstıklal

Την ορφάνια αυτή την είδα αποτυπωμένη στα κτίρια και στα παρακμιακά σοκάκια πίσω από το Σισμανόγλιο Μέγαρο. Τίποτα δεν έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια μα και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Εκεί που στα νεοκλασσικά αριστουργήματα κατοικούσαν προκομένες οικογένειες, στις μέρες μας έχουν κυριευτεί από καφετέριες και μπάρ μέχρι οίκους ανοχής για τρανσέξουαλ προτιμήσεις. Δεν κατακρίνω τίποτα απ'όλα αυτά, απλά δε μένω μόνο στο σήμερα, κοιτάω και την ιστορία που έχει πίσω του ο χρόνος. Έκανα έναν μακρύ περίπατο εξερευνώντας κάθε σπιθαμή του Bekar Sokağı μα και τον γύρω δρόμων.

Οι καφετέριες και τα μπάρ έχουν αντικαταστήσει τις εισόδους των κτιρίων

Όμορφη διακόσμηση εισόδου με τους μαρμάρινους κίονες

Στον αριθμό 19 στάθηκα λιγάκι παραπάνω. Ήταν το σπίτι του εκεί. Μου είχε μιλήσει για την ξύλινη διακόσμηση που κάλυπτε την εξωτερική πρόσοψη του κτιρίου. Δεν υπήρχε πιά. Είχε αντικατασταθεί από άλλα υλικά. Ο οίκος ανοχής που είχε ανοίξει στο νούμερο 17 σαν σφήνα ανάμεσα στις Ρωμέικες οικογένειες την δεκαετία του '70, είχε δώσει την θέση του σε καφετέρια και γραφεία.

Το Bekar Sokağı No.19. Βλέποντάς το,φαντάστηκα Ρωμιόπουλα στα παράθυρα, να κοιτάνε τους περαστικούς

Το τεράστιο διπλανό κτίριο κρατά ακόμα την ξύλινη επένδυσή του

Στα γύρω στενά η τουριστική ανάπτυξη είναι παντού διάχυτη. Με μιά προσεκτικότερη ματιά όμως, ο έμπειρος παρατηρητής, νοιώθει μια μοναχική μελαγχολία να συνοδεύει να κτίρια τριγύρω του.

Επρειπωμένο κτίριο που αντιστέκεται ακόμα στον χρόνο και την εγκατάλειψη. Για πόσο ακόμη; Στα μάτια μου πάντως δείχνει ακόμα μεγαλοπρεπές!

Τα γνωρίζω αρκετά καλά αυτά τα σοκάκια. Εκεί εγκαταστάθηκα κι εγώ την πρώτη φορά που μετακόμισα στην Πόλη. Εκτός των άλλων θυμάμαι και τον τραβεστί γείτονα που έμενε στο πάνω διαμέρισμα. Θυμάμαι επίσης τις αντιδράσεις των Τούρκων γνωστών μου όταν έμαθαν για την γειτονιά μου. Ενώ τα σκεφτόμουν όλα αυτά μπήκα στον δρομάκο που βρίσκονται οι οίκοι ανοχής των τρανσέξουαλ. Προσπάθησα καλοπροαίρετα να τους πείσω για μερικές φωτογραφίες για το μπλόγκ μου, μα και να συζητήσω μαζί τους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά. Μάταιος κόπος,δεν με άφησαν να βγάλω την φωτογραφική μηχανή μου και ούτε έδειξαν πρόθυμοι να μιλήσουν. Είναι ακόμα τόσο μεγάλος ο κατακραγμός τους και τα ταμπού στην τουρκική κοινωνία, που ήταν αδιανόητο να κατανοήσουν το αθώο ενδιαφέρον μου. Σαν βγήκα από το σοκάκι τους, έβγαλα πάλι την φωτογραφική μου μηχανή και θέλησα να αποθανατίσω λίγο τα κτίρια με τα ''κορίτσια'' της συγγνώμης κρεμασμένα στα παράθυρα-φυλακές. Όταν με αντιλήφθηκαν, οι χειρονομίες άρχισαν να πέφτουν σύννεφο. Δεν τους παρεξηγώ, σίγουρα τραβάνε τα πάνδεινα στην καθημερινότητα της Τουρκίας.

Στα δρομάκια του πληρωμένου έρωτα. Οι τρανσέξουαλ κάνουν πιάτσα πίσω από τα καγκελωμένα παράθυρα

Ένα από τα ''κορίτσια'' της συγγνώμης λίγο προτού με αρχίσουν στα μπινελίκια 

Συνέχισα τον περίπατό μου σε τούτα τα σοκάκια,σκεφτόμενος ξανά τον φίλο Γιώργο μα και όλους τους Ρωμιούς που αναγκάστηκαν να φύγουν από τα πάτρια εδάφη τους. Εγώ μπορεί να μην ξεριζώθηκα άθελα μου, μα να το έκανα για να ζήσω μιά ζωή δίχως όρια και ''χαμηλές'' κορυφές και για να γνωρίσω ολάκερο τον κόσμο. Παρ'όλα αυτά όμως ένοιωσα και νοιώθω κάπως όμοια, λείποντας από την πατρίδα μου τόσα χρόνια.
Ο ξεριζωμός είναι πολύ σκληρός γιατί έχει διπλή ιδιότητα. ΄Οχι μόνο γιατί κάποιος αφήνει το σπίτι του και τον τόπο με τους ανθρώπους που αγαπά μα επίσης διότι αν κάποια στιγμή τύχει και επιστρέψει θα τον δεί αλλαγμένο και ''ξένο''. Και το δεύτερο σκέλος είναι ακόμα πιο σκληρό από το πρώτο...
Καλοί μου Πολίτες, περιπλανόμενος και κοιτάζοντας τα νεοκλασσικά του Bekar Sokağı μα και των υπολοίπων σοκακιών η σκέψη μου είναι μαζί σας. Και καθώς περπατώ, η ίδια η Πόλη είναι σαν μου ψιθυρίζει, στέλνωντας ένα μήνυμα για όλους εσάς: Αγαπητοί μου Ρωμιοί, όπου κι αν βρισκόσαστε,η ανάμνησή σας δε θα σβηστεί ποτέ από πάνω μου...