Το ότι στην ζώη δεν είναι πάντα όλα ρόδινα είναι σε όλους γνωστό. Η ζωή για ορισμένους ανθρώπους μπορεί να είναι πολύ σκληρή και η κάθε μέρα να φαντάζει σαν μία διαρκής πρόκληση. Από την άλλη πλευρά όμως κάθε άνθρωπος διαθέτει μέσα του το ένστικτο της επιβίωσης, που του επιτρέπει να σκαρφίζεται ιδέες ώστε να αντιμετωπίζει την σκληρή πλευρά της ζωής. Μέσα από την περιπλάνηση στα σοκάκια της Πόλης έχω συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια πολλούς τέτοιους ανθρώπους και καταστάσεις. Κάθε φορά εκπλήσσομαι θετικά από την εφευρετικότητα τους μα και το δυνατό ένστικτό επιβίωσης που δείχνουν. Το σημερινό άρθρο θα δείξει μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους μα και τα σκαρφίσματά τους κάνοντας διάφορες δουλειές του ποδαριού.
 |
| Οι λούστροι εξακολουθούν να υπάρχουν στην Πόλη. Καλοκαίρια και χειμώνες, πάλη για το μεροκάματο. |
Εκτός από τους λούστρους, τους οποίους αγνοώ πλέον στην Ελλάδα, στην Πόλη συναντώ και άλλα ''επαγγέλματα'' που συνήθως μου ζωγραφίζουν ένα χαμόγελο στα χείλη, δίνοντάς μου παράλληλα μαθήματα θετικότητας. Ένα τέτοιο χαμόγελο έλαμψε στο προσωπό μου όταν είδα την κινητή ψησταριά και τον χαμογελαστό ''σέφ'' να τριγυρνά στα στενά των Βλαχερνών. Με κεφτέδες, λουκάνικα, κεμπάπ, μπριζόλες...ως και ψάρι τόλμησε να διαθέσει στην περιπλανούμενη τούτη ταβέρνα.
 |
| Κινητή ψησταριά! Όλα στα κάρβουνα και με τιμοκατάλογο! |
Στην Πόλη άκουσα ένα ρητό που λέει πώς: αν ο Τούρκος δε χαράμιζε την εφευρετικότητά του μα την χρησιμοποιούσε για καλό σκοπό, τότε θα είχε φτάσει πρώτος στο φεγγάρι. Φυσικά φαντάζει υπερβολική η ρήση αυτή, μα ταυτόχρονα κρύβει και μία δόση αλήθειας. Τι να σχολιάσω για την εφευρετικότητα του πλανόδιου πωλητή στο Μποστάντζι ο οποίος πωλούσε μπαστούνια-καρέκλες!Έφερα στον νού μου την εικόνα με τους παππούδες να χαλαρώνουν πάνω στα μπαστούνια τους και με έπιασαν τα γέλια.
 |
| Το μπαστούνι-σκαμπό είναι όλα τα λεφτά! Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας για την τρίτη ηλικία! |
Η γραφειοκρατία στην Τουρκία και οι δημόσιες υπηρεσίες είναι μάλλον χειρότερες από εκείνες της Ελλάδας. Και εδώ υπάρχει το ανέβα-κατέβα στους ορόφους, η συλλογή εγγράφων και η συγγραφή δηλώσεων. Γιά όσους δεν κατέχουν πολλά γράμματα μα και για όσους δεν ευκαιρούν ή βαριούνται να ασχοληθούν με αυτή την ετοιμασία εγγράφων, υπάρχει η λύση του ''γραφιά του δρόμου'' όπως τον ονόμασα. Στημένος με την γραφομηχανή του έξω από δημόσιες υπηρεσίες, εξυπηρετεί με το αζημίωτο τους ταλαίπωρους από την γραφειοκρατία πολίτες.
 |
| Το....γραφείο του δρόμου διαθέτει όλο τον αναγκαίο εξοπλισμό |
Μία από τις πιό παράξενες δουλειές του ποδαριού είναι κατά την άποψή μου αυτή με τις ζυγαριές. Παντού στην Πόλη βλέπω ανθρώπους να κάθονται στον δρόμο, σχεδόν ζητιανεύοντας, έχοντας μπροστά τους μια ζυγαριά, την οποία οι περαστικοί χρησιμοποιούν για να ζυγιστούν! Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου θα ήταν μια αποτυχημένη ιδέα. Στην Πόλη βέβαια όλα λειτουργούν σύμφωνα με άλλους κανόνες.
 |
| Οι δουλειές μάλλον πηγαίνουν καλά, αφού ο πιτσιρίκος είναι στημένος εδώ και 2 χρόνια σε έναν δρομάκο του Μποστάντζι |
 |
| Ζυγαριές υπάρχουν πολλές,αυτή όμως είναι και τεχνολογικά εξελιγμένη και με ενσωματωμένο φακό για νυχτερινά ζυγίσματα |
 |
| Συναγερμός στους ζυγιστές,οι αυτόματες ζυγαριές κλέβουν ήδη αρκετή πελατεία! |
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες ακόμα για όλες αυτές τις δουλειές του ποδαριού που συναντώ στην Πόλη. Τουλάχιστον σας παρουσίασα μερικές αντιπροσωπευτικές. Άλλες πανέξυπνες και άλλες αναγκαίες για την επιβίωση. Το σίγουρο είναι πώς ακόμα και σε αυτόν τον τομέα, η Πόλη και ότι υπάρχει πάνω της είναι γεμάτη ζωντάνια και ιδιαιτερότητα. Δεν συμφωνείτε;
Μου θύμισες διάφορους πλανόδιους πωλητές τους οποίους συχνότατα συναντούσαμε στα σοκάκια της Πόλης, τουλάχιστον μέχρι το 1980. Τι να θυμηθώ τους πωλητές αφεψημάτων- σερμπετιών, χυμών, διαφόρων γλυκών οι οποίοι ήταν και παρασκευαστές των προϊόντων που πουλούσαν.Όπως πωλητές λεμονάδας, βυσσινάδας, μποζά, σιρά (χυμός σταφυλιού), σαλεπιτζήδες,πωλητές τουρσί, ντολμάδες μύδια (πιο νόστιμα από του Κώτσου!!), γλυκά όπως σάμαλι-τους έβρισκες πάντοτε έξω από τον δρόμο που ήταν οι οίκοι ανοχής το Abanoz sokagi-, οι ματζουνιτζήδες πωλούσαν τα χρωματιστά γλυκά, τα ματζούνια που τα τύλιγαν σε ξυλάκι και που τα έδιναν στα παιδιά ακόμη με αντάλλαγμα αντί χρημάτων κενών μπουκαλιών γκαζόζας, μάλλον ήταν πρόγονοι των γλειφιτζουριών. Έλεπες πλανόδιους πωλητές πιλαφιού με ρεβίθια, μερίδα αρνίσιων βρασμένων κεφαλιών κυρίως έξω από τα καπηλειά, τους πωλητές γιαούρτης, γάλακτος, νερού που φώναζαν buz gibi su και άλλοι πολλοί που με διαφεύγουν τώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμ δε οι επαγγελματίες ακονιστές μαχαιριών και ψαλιδιών(bileyci),οι χαλάτζιδες που τίναζαν το βαμβάκι των πολυκαιρισμένων στρωμάτων και με μαεστρία μετά τα έραβαν αυτά στις αυλές ή ακόμη στο δρόμο,οι γανωτές μαγειρικών σκευών,οι γαλέτατζηδες που πωλούσαν τα μπαστουνάκια γαλέτας, οι πλανόδιοι γιατροί!! που μετρούσαν για 1 λίρα την πίεση των περαστικών,αυτοί που με την βοήθεια λαγού ή περιστεριού που επέλεγε ένα από τα πολλά χαρτάκια του μπάγκου έλεγαν την τύχη σου και ....
Τελευταία άφησα τους αρκουδιάρηδες που με το ντέφι που έπεζαν, χόρευε οι αρκούδα,πάντα ήταν ένα ζώο θυμάμαι εξουθενωμένο και βρώμικο που αν δεν έκαμνε αυτά που του πρόσταζε ο αρκουδιάρης-όπως που την ρωτούσε πως ξαπλώνει η κυρία στο χαμάμ; και έπρεπε η αρκούδα να ξαπλώσει στο δρόμο- έτρωγε και βιτσιές. Οι αρκουδιάρηδες περνούσαν κάθε μέρα σχεδόν από όλες τις γειτονιές.
Δεν ξέρω ποίοι από αυτούς έχουν μείνει σήμερα εσύ θα μας το πεις και εμείς θα το διαπιστώσουμε όταν επισκεφτούμε την πολυαγαπημένη μας και αξέχαστη Πόλη μας και κυρίως βέβαια τις υποβαθμισμένες της περιοχές και τος αναζητήσουμε με μελαγχολικό ενδιαφέρον.
Εσύ να είσαι καλά να μας θυμίζεις αυτά που εμείς τα ζήσαμε στα παιδικά και νεανικά μας χρόνια.
Γιώργος
Γιώργο μου,τα βιώματά σου με τους πλανώδιους πωλητές είναι σαφώς περισσότερα από τα δικά μου.Άλλες εποχές τότε,με μεγαλύτερη ζωντάνια.
ΔιαγραφήΟι εναπομείναντες περιπλανώμενοι πωλητές αποτελούν δυστυχως το τελευταίο κομμάτι μιας κατηγορίας ανθρώπων που εξαφανίζονται,αφήνωντας πίσω τους μελαγχολία και νοσταλγία.
Πόλλα φιλιά Γιώργο μου.Να είσαι και εσύ πάντα καλά.
Θοδωρής
Θοδωρή πάντως δεν έχεις καθόλου άδικο. Οι Τούρκοι είναι σε πολλά πράγματα πολύ μπροστά και πραγματικά πιστεύω ότι μέσα στα επόμενα χρόνια θα κάνουν θαύματα (τουλάχιστον το πιο εξευρωπαισμένο τμήμα της χώρας). Τα σκαμπουδάκια πάντως θα έπιαναν τόπο και σε εμάς... θυμάμαι τη γιαγιά μου να πηγαίνει στην εκκλησία και να παίρνει πάντα και το σκαμπουδάκι της το πτυσσόμενο γιατί συνήθως δεν έβρισκε να καθίσει! Για μια ακόμα φορά υπέροχη ανάρτηση. Να είσαι καλά. Callie by Anthomeli
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σκαμπουδάκι θα έσκιζε εμπορικά σην Ελλάδα.Σκέφτηκα κάποια στιγμή να το πλασάρω και να κονομήσουμε.Χα χα!
ΔιαγραφήΝα'σαι πάντα καλά.Πολλά φιλιά από την Πόλη.
Τι μπορεί να κρύβει άραγε ένας πλανόδιος πωλητής. Καλοκαίρι 1972, παραλία της Σμύρνης κοντά στο Quai (προκυμαία): 85ντάρης πρόσφυγας από τα Χανιά (όπως έμαθα στη συνέχεια), πλανόδιος πωλητής σέρνει αργά-αργά σαράβαλο καροτσάκι με φρέσκα αμύγδαλα πάνω σε παγοκολώνες και διαλαλεί την πραμάτεια του με βαριά και βραχνή χαρακτηριστική Τουρκοκρητική φωνή ... "gel gel, επαέ taze badem, buzlu badem επαέ παιδιά". Νεαρός τότε περίεργος πλησιάζω αμίλητος ν' αγοράσω λίγα αμύγδαλα από τον παππού. Με κάποιο ανεξήγητο και μαγικό τρόπο - μέσα σε κλάσμα του δευτερολέπτου - αντιλαμβάνεται που είμαι Έλληνας κι αρχίζει να με βομβαρδίζει με πρωτόγνωρες Κρητικές μαντινάδες σε άπταιστα ελληνικά τσι λεβεντοζέννας τσι Κρήτης ... πέφτει στην αγκαλιά μου κλαίγοντας σαν μικρό παιδί και μας χαζεύει ο κόσμος κι ο ντουνιάς από τριγύρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝίκο μου,ειλικρινά είναι τόσο συγκινητικά όλα αυτά που έζησες και γράφεις.Δυνατές στιγμές που μένουν ανεξήτηλες στην μνήμη,όσα χρόνια κι αν περάσουν.
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για το σχόλιο και την συμμετοχή.
Θοδωρής