Περπατώ, περπατώ μες στην Πόλη

You will be redirected to the new page in

seconds

Περιπλανώμενος στην αχανή Πόλη μου δίνεται η ευκαιρία να έρχομαι σε επαφή όχι μόνο με όλες τις πτυχές της μα και με τους ανθρώπους που κατοικούν πάνω της. Ακόμα καλύτερα είναι όταν στους ανθρώπους αυτούς ανακαλύπτεις τόσα πολλά κοινά στοιχεία, κοινές ρίζες μα και ενδιαφέροντα. Ένας από τους ανθρώπους αυτούς είναι και η Ισμήνη, που επιτέλους είχα την χαρά να την γνωρίσω χθές από κοντά.

Προσπαθούσαμε να οργανώσουμε μία συνάντηση εδώ και αρκετούς μήνες μα λόγω δικών μου επαγγελματικών υποχρεώσεων και έλλειψη χρόνου διαρκώς ακυρώνονταν. Ευτυχώς η συνάντηση αυτή έγινε διότι το είχα βάρος στην συνείδησή μου που δεν κατάφερνα ποτέ να την δω.

"Σημείο συνάντησης στο Kadıköy, στον ταύρό", μου είπε. "Εκεί συναντιούνται όλοι". Υποδειγματικός όπως πάντα στα ραντεβού μου, έφτασα λιγάκι νωρίτερα στο Κάντικιόι και άρχισα να περπατώ στην αγαπημένη μου παλιά αγορά. Όλα είναι τόσο ζωντανά εκεί!

Πάμπολες ποικιλίες ελιάς για όλα τα γούστα

Ο μικρός ξιφίας μου τράβηξε την προσοχή. Βρέθηκα μία ανάσα πρίν να τον αγοράσω

Οι πάγκοι στην Πόλη είναι πάντα απίστευτα περιποιημένοι

Η καρδιά μου χτυπά πάντα δυνατά στην θέα των ντολμαδόφυλλων. Μάλλον είναι καιρός για επίσκεψη στην πεθερά μου

Κοιτώντας και ξεροσταλιάζοντας έξω από την βιτρίνα σα μπακαλόγατος τα σιροπιαστά κυδώνια και κολοκύθες (δες κι εδώ) 

Δεν είχα έρθει όμως για γαστρονομική αγοροθεραπεία στην Χαλκηδόνα. Με γοργό βήμα επέστρεψα στο άγαλμα του ταύρου, που έγω από χτές το ονόμασα αυθόρμητα "Δία", έχοντας στον νού μου τον μύθο της αρπαγής της Ευρώπης.

Ο Δίας, σημείο συναντήσεων στο Κάντικιόι

Η Ισμήνη έφτασε στην ώρα της με ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη και με μιά "ζεστασιά" που αμέσως σε κερδίζει. Ήμουν εξ'αρχής σίγουρος πως δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά διότι η Ισμήνη είναι νηπιαγωγός, που αυτό κατά την δική μου σκέψη συνεπάγεται "ζεστασιά", καλοσύνη και ευσπλαχνία.

Κουβεντιάζοντας, ανοίξαμε ο καθένας την καρδιά του, εξιστορώντας τους λόγους και τους τρόπους που βρεθήκαμε στην Πόλη, τις δυσκολίες και τις διαφορές από την Ελλάδα μα και τα προτερήματα. Μπορεί να είμαι βέρος Περιστεριώτης μα δε λησμονώ την Θεσσαλονικιώτικη καταγωγή μου και το καλύτερο "καρντάσι" της Πόλης με έκανε να αισθανθώ από την πρώτη στιγμή υπέροχα.

Με την Ισμήνη εκτός από κοινές ρίζες έχουμε και ως κοινό σημείο ότι και οι δυό γράφουμε στο διαδύκτιο για την Πόλη και την ζωή μας εδώ. Εξάλλου αυτές οι περιγραφές και αναρτήσεις ανέπτυξαν την διαδυκτιακή φιλία μας και το ενδιαφέρον να γνωριστούμε και από κοντά. Το Περπατώ Περπατώ μες την Πόλη "μπλογκάρει" ήδη από τον Απρίλη του '11!

Η Ισμήνη και εγώ. Φίλοι, Έλληνες, περπατητές της μοναδικής Πόλης και bloggers. Πίσω μας το φυλαχτό για να μην μας πιάνει το κακό μάτι

Λίγο καιρό πρίν συναντήσω την Ισμήνη είχα σκέψεις για μία προσπάθεια να φέρω πιό κοντά όλους εμάς που γράφουμε για την Πόλη. Κοινό σημείο αναφοράς είναι η αγάπη μας για τούτο εδώ τον μοναδικό τόπο και θα οφείλαμε να'ρθούμε λίγο πιό κοντά, προβάλλοντας παράλληλα ο ένας την δουλειά του άλλου. Μακρυά από εγωισμούς και άλλες τέτοιες κουταμάρες. Εξάλλου ο καθένας έχει το δικό του ύφος γραψίματος και προσέγγισης και ούτε οι αναγνώστες είναι προσωπικό, αποκλειστικό προνόμιο.

Αυτές οι έννοιες έρχονταν συχνά-πυκνά στην σκέψη μου ώσπου πήρα την απόφαση για μία προσπάθεια. Πρίν μερικά χρόνια τα πράγματα θα ήταν πιό βατά καθώς περισσότεροι έγραφαν για την Πόλη μας μα κάλλιο αργά παρά ποτέ. Η Ισμήνη συμφώνησε με τις σκέψεις μου και αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε την "Ένωση Ελλήνων bloggers Κωνσταντινούπολης"! Με ένα σηματάκι που θα κατασκεύασω και που θα τοποθετηθεί κάπου στην ιστοσελίδα του καθενός, θα μπορεί όποιος το πατάει να "ανοίγει" παράλληλα και όλα τα ιστολόγια που ανήκουν σε τούτη την ένωση.

Το σήμα μας

Μπορεί αυτή την στιγμή να είμαστε μόνον δύο, στο μέλλον όμως ίσως γίνουμε περισσότεροι. Ως τότε θα περπατούμε μες στην Πόλη περιγράφοντας τα χαμπέρια μας. Όπως και αν εξελιχθεί αυτή η πρωτοβουλία, το βέβαιο είναι πως ο αλληλοσεβασμός, η αμοιβαιότητα και η φιλία μεταξύ μας θα διατηρηθεί και θα μεγαλώσει. Το αξίζουμε άλλωστε...