Για μερικά σχολεία της Πόλης έχω ήδη γράψει κάμποσες αναρτήσεις (Σχολεία της Πόλης). Σε ένα μόνο όμως απ'αυτά φιλοξενείται μία ομάδα παιδιών που ξεκινούν τώρα μόλις τα πρώτα τους βήματα κοινωνικοποίησης και επαφής με προσχολικά ερεθίσματα όπως γραφή, ανάγνωση και άλλα πολλά. Αναφέρομαι στο νηπιαγωγείο του Ζαππείου, που είχα την χαρά να επισκεφτώ και να θαυμάσω από κοντά γι'ακόμα μία φορά.
Η διευθύντρια του Ζαππείου με περίμενε ήδη στο γραφείο της και προχωρώντας προς τα εκεί, ήταν αδύνατον η ματιά μου να μην μαγευτεί ξανά από το γύρω περιβάλλον. Μπαίνοντας στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο, καταλαβαίνεις πως δεν πρόκειται απλά για ένα σχολείο. Παράλληλα είναι ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα, ένα παλάτι γεμάτο έργα τέχνης και καλαισθησίας, ένα μέρος γεμάτο ιστορίες και μόχθους ανθρώπων και αστείρευτη κοιτίδα ελληνικής παιδείας!
Το να μοιράζεται κανείς στιγμές με την κυρία Δέσποινα Φιλίππου είναι κάτι το απίστευτα όμορφο. Έχει αμέτρητα πράγματα να πεί και είναι τόσο αξιόλογος άνθρωπος που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Η συζήτηση εναλλάσονταν ανάμεσα σε απλά θέματα της Πόλης, προσωπικά ζητήματα, πράγματα που αφορούν τα σχολεία της Πόλης και την Ρωμιοσύνη. Σε κάποια στιγμή η κουβέντα μας έφερε γύρω από τον Κωνσταντίνο Ζαππα και τις μεγάλες ευεργεσίες του προς τον Ελληνισμό.
Γυρίζει τότε η κυρία Δέσποινα και μου λέει: -Αλήθεια, ξέρεις τι έχει προσφέρει ο Ζάππας στην Πόλη με το σχολείο και τα έργα του; Το έχεις διανοηθεί ποτέ;
Κόμπιασα λίγο, προσπαθώντας να σκεφτώ και να ταξινομήσω τα πράγματα στο μυαλό μου. Η κυρία Φιλίππου δίχως να με περιμένει, άρχισε να μου μιλα γι΄αυτόν τον μεγάλον Έλληνα.
Ο Κωνσταντίνος Ζάππας με το χτίσιμο του Ζαππείου Παρθεναγωγείου προκάλεσε πολιτιστική επανάσταση στην Πόλη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Σε μία εποχή που οι γυναίκες ήταν αμόρφωτες και απείχαν από ότι είχε σχέση με εκπαίδευση και επιστήμες, οι Ρωμιές αποτέλεσαν την απόλυτη πρωτοπορία. Κορίτσια μάθαιναν ανάγνωση και γραφή, μορφώνονταν και έρχονταν σε επαφή με επιστήμες. Ο ίδιος ο Ζαππας ενθάρρυνε τις απόφοιτες με υποτροφίες σε μεγάλα πανεπιστήμια της Ευρώπης με την προυπόθεση πως τα κορίτσια θα επιστρέψουν στον τόπο τους, ώστε να διδάξουν και να συμβάλλουν στην πολιτιστική ανάπτυξη της Ρωμιοσύνης και της Πόλης. Η επαφή με τις επιστήμες και γενικότερα με τον εκλεκτισμένο φιλοευρωπαικό "άνεμο" και τρόπο ζωής οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό και στις Ζαππίδες.
Ταυτόχρονα με τα λόγια της κυρίας Δέσποινας, αναρωτιόμουν το πόσο πολλά πρόσεφερε άμεσα και έμμεσα ο ελληνισμός σε τούτο τον τόπο και πόσο δύσκολο είναι να υπολογιστεί η συμβολή του σε ένα τέτοιο πολυπολιτισμικό περιβάλλον. Τι τραγικό που η Ρωμιοσύνη έλαβε τόσο αντιθετική ανταμοιβή σε όλα όσα τόσο απλόχερα έδωσε.....
Το πόσο μεγάλος ευεργέτης ήταν ο Ζάππας φαίνεται επίσης απ'το γεγονός πως δεν έκτισε απλά το Παρθεναγωγείο μα κατοχύρωσε και την λειτουργία του για το μέλλον.
Δεν ήθελα να σπαταλήσω όλον τον χρόνο της διευθύντριας και την παρακάλεσα να με οδηγήσει στον όροφο του νηπιαγωγείου, που ήταν και η αιτία της επίσκεψής μου. Με χαρά προσφέρθηκε να με ξεναγήσει η ίδια και αφήνοντας το γραφείο της, περιπλανηθήκαμε στους διαδρόμους και ορόφους του τεράστιου κτιρίου.
Μου έκανε εντύπωση που η κυρία Δέσποινα γνωρίζει κυριολεκτικά κάθε σπιθαμή του τεράστιου οικοδομήματος. Πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, για έναν άνθρωπο που κάποτε έτρεχε πάνω-κάτω τους ορόφους σαν μαθήτρια και που τώρα το φροντίζει με απεριόριστη αγάπη, εκπαιδευτική εμπειρία και μεράκι. Για κάθε γωνία ήξερε να μου φανερώσει και μία ιστορία βγαλμένη απ'το σεντούκι του χρόνου. Όταν μάλιστα προσπάθησε να ανοίξει μία πόρτα και διαπίστωσε ότι είναι κλειδωμένη, έκανε μερικά βήματα προς τα πίσω και μέσα από μία κρυψώνα που πιθανόν μόνον εκείνη γνωρίζει, έβγαλε καινούρια κλειδιά και προχωρήσαμε. Ήταν μία πολύ δυνατή στιγμή που σίγουρα με "άγγιξε" πάρα πολύ. Να περιπλανιέμαι σε τούτο το παλάτι χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων με μία σπουδαία Ρωμιά και να παρατηρώ με πόσο στοργή γνωρίζει το "σπίτι" της.
Μπαίνοντας στο νηπιαγωγείο, το περιβάλλον άλλαξε και από σοβαρό, γεμάτο αρχιτεκτονικά στολίδια και μεγαλουργήματα τέχνης μετατράπηκε σε παιδικό παράδεισο! Η ζωγραφισμένη επιγραφή στην είσοδο με καλοσώρισε, μιάς και στην ψυχή παραμένω και εγώ ένα "μεγάλο παιδί" με αγνότητα.
Βέβαια εγώ δεν είδα τα ζουζουνάκια να περιπλανόνται στους διαδρόμους και στις αίθουσες, διότι είχαν πάει εκδρομή. Τουλάχιστον μπόρεσα να παρατηρήσω όλες τις αίθουσες με τον πλήρη εξοπλισμό τους, έχοντας πάντα την κυρία Δέσποινα κοντά μου.
Το άριστο εκπαιδευτικό προσωπικό έχει καταρτίσει διασκεδαστικούς τρόπους για την μάθηση των μικρών παιδιών μα και για τις συνήθειες τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το κόλπο με τα σύμβολα. Για να αποφεύγονται οι τσακωμοί και η ανακατοσούρα κάθε παιδάκι έχει διαλέξει ένα σύμβολο. Με αυτό βρίσκει τα μαχαιροπήρουνά του πριν το φαγητό μα και την θέση του στην τραπεζαρία. Όσο για το βούρτσισμα των δοντιών...και εκεί ακολουθείται η ίδια αρχή.
Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω το πόσο πολύ αγάπη, επιστημονική γνώση και μεράκι έχουν δώσει οι δάσκαλοι και οι καθηγητές σε τούτο το μεγάλο εκπαιδευτήριο. Αν προσθέσει κανείς και τις αντιξοότητες που υπάρχουν τότε μόνο θαυμασμό μπορεί να νοιώσει κανείς για το έργο τους.
Μου ήταν δύσκολο να αποχωριστώ το Ζάππειο και έτσι έμεινα για λίγο ακόμη στο γραφείο της κυρίας Φιλίππου. Η κουβέντα μας πέρασε από πολλά επίπεδα και θέματα. Πολλά απ΄τα λεγόμενά της μου έκαναν εντύπωση. Εκείνο όμως που με χαροποίησε περισσότερο απ'όλα ήταν η θετική της σκέψη και ενέργεια να ατενίσει την επόμενη μέρα. Ενώ πολλοί αντιμετωπίζουν σχεδόν μοιρολατρικά την συρρίκνωση στο ελάχιστο της Ρωμιοσύνης, εκείνη με έργο και σθένος προτάσσει μία άλλη στάση δίχως κλάψες και καταστροφολογία.
Ναί...φυσικά η Ρωμιοσύνη της Πόλης χτυπήθηκε θανάσιμα και σχεδόν εκμηδενίστηκε μα το κερί της που σιγοκαίει αιώνες δεν έσβησε εντελώς. Καί ούτε θα σβήσει ποτέ όσο θα υπάρχουν οι Ρωμιοί που ακόμα ζούν στην Ελλάδα μα και η μικρή κοινότητα εδώ. Σίγουρα πάντως η Ρωμιοσύνη της Πόλης δεν αποτελείται μόνο από 2500 γερόντια όπως αρέσκεται να παρουσιάζεται από μερικούς στην πατρίδα για διαφόρους λόγους.
Το Ζάππειο Παρθεναγωγείο για 127 χρόνια παραμένει αστείρευτη κοιτίδα Ελληνικής Παιδείας και στις μέρες μας η κυρία Δέσποινα Παπίνη-Φιλίππου με κουράγιο, αυταπάρνηση και προπάντων πράξεις αντικρίζει κατάματα την "επόμενη μέρα" και μπορεί να πεί πως θα είναι καλύτερη απ'την σημερινή. Σε τούτη την προσπάθεια που καταβάλλει, η προβολή και υποστήριξη είναι υποχρέωση μου και την ευχαριστώ τόσο πολύ για όλα όσα μου πρόσεφερε τόσο απλόχερα τούτο το πρωινό.
Η διευθύντρια του Ζαππείου με περίμενε ήδη στο γραφείο της και προχωρώντας προς τα εκεί, ήταν αδύνατον η ματιά μου να μην μαγευτεί ξανά από το γύρω περιβάλλον. Μπαίνοντας στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο, καταλαβαίνεις πως δεν πρόκειται απλά για ένα σχολείο. Παράλληλα είναι ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα, ένα παλάτι γεμάτο έργα τέχνης και καλαισθησίας, ένα μέρος γεμάτο ιστορίες και μόχθους ανθρώπων και αστείρευτη κοιτίδα ελληνικής παιδείας!
 |
| Η κεντρική σκάλα του Ζαππείου.Οργασμός καλαισθησίας,τέχνης και κομψότητας |
 |
| Κάθε γωνία δείχνει την ποιοτική υπεροχή του σχολείου |
 |
| Ένδοξη στολή Ζαππίδας |
 |
| Το ταβάνι στην είσοδο του κτιρίου. Τα σημάδια των 127 ετών είναι εμφανή. Πόσες χιλιάδες ψυχών να έχουν περάσει από κάτω όλα αυτά τα χρόνια! |
Γυρίζει τότε η κυρία Δέσποινα και μου λέει: -Αλήθεια, ξέρεις τι έχει προσφέρει ο Ζάππας στην Πόλη με το σχολείο και τα έργα του; Το έχεις διανοηθεί ποτέ;
Κόμπιασα λίγο, προσπαθώντας να σκεφτώ και να ταξινομήσω τα πράγματα στο μυαλό μου. Η κυρία Φιλίππου δίχως να με περιμένει, άρχισε να μου μιλα γι΄αυτόν τον μεγάλον Έλληνα.
Ο Κωνσταντίνος Ζάππας με το χτίσιμο του Ζαππείου Παρθεναγωγείου προκάλεσε πολιτιστική επανάσταση στην Πόλη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Σε μία εποχή που οι γυναίκες ήταν αμόρφωτες και απείχαν από ότι είχε σχέση με εκπαίδευση και επιστήμες, οι Ρωμιές αποτέλεσαν την απόλυτη πρωτοπορία. Κορίτσια μάθαιναν ανάγνωση και γραφή, μορφώνονταν και έρχονταν σε επαφή με επιστήμες. Ο ίδιος ο Ζαππας ενθάρρυνε τις απόφοιτες με υποτροφίες σε μεγάλα πανεπιστήμια της Ευρώπης με την προυπόθεση πως τα κορίτσια θα επιστρέψουν στον τόπο τους, ώστε να διδάξουν και να συμβάλλουν στην πολιτιστική ανάπτυξη της Ρωμιοσύνης και της Πόλης. Η επαφή με τις επιστήμες και γενικότερα με τον εκλεκτισμένο φιλοευρωπαικό "άνεμο" και τρόπο ζωής οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό και στις Ζαππίδες.
Ταυτόχρονα με τα λόγια της κυρίας Δέσποινας, αναρωτιόμουν το πόσο πολλά πρόσεφερε άμεσα και έμμεσα ο ελληνισμός σε τούτο τον τόπο και πόσο δύσκολο είναι να υπολογιστεί η συμβολή του σε ένα τέτοιο πολυπολιτισμικό περιβάλλον. Τι τραγικό που η Ρωμιοσύνη έλαβε τόσο αντιθετική ανταμοιβή σε όλα όσα τόσο απλόχερα έδωσε.....
Το πόσο μεγάλος ευεργέτης ήταν ο Ζάππας φαίνεται επίσης απ'το γεγονός πως δεν έκτισε απλά το Παρθεναγωγείο μα κατοχύρωσε και την λειτουργία του για το μέλλον.
 |
| Υπάρχει πεδιό σύγκρισης με τα σχολεία-φυλακές στην πατρίδα; Όχι βέβαια. Εξάλλου η Παιδεία μας είναι αυτή που έχει "χτυπηθεί"περισσότερο από καθετί άλλο. Ακόμα και οι κτιριακές εγκαταστάσεις το επιδεικνύουν |
Μου έκανε εντύπωση που η κυρία Δέσποινα γνωρίζει κυριολεκτικά κάθε σπιθαμή του τεράστιου οικοδομήματος. Πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, για έναν άνθρωπο που κάποτε έτρεχε πάνω-κάτω τους ορόφους σαν μαθήτρια και που τώρα το φροντίζει με απεριόριστη αγάπη, εκπαιδευτική εμπειρία και μεράκι. Για κάθε γωνία ήξερε να μου φανερώσει και μία ιστορία βγαλμένη απ'το σεντούκι του χρόνου. Όταν μάλιστα προσπάθησε να ανοίξει μία πόρτα και διαπίστωσε ότι είναι κλειδωμένη, έκανε μερικά βήματα προς τα πίσω και μέσα από μία κρυψώνα που πιθανόν μόνον εκείνη γνωρίζει, έβγαλε καινούρια κλειδιά και προχωρήσαμε. Ήταν μία πολύ δυνατή στιγμή που σίγουρα με "άγγιξε" πάρα πολύ. Να περιπλανιέμαι σε τούτο το παλάτι χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων με μία σπουδαία Ρωμιά και να παρατηρώ με πόσο στοργή γνωρίζει το "σπίτι" της.
Μπαίνοντας στο νηπιαγωγείο, το περιβάλλον άλλαξε και από σοβαρό, γεμάτο αρχιτεκτονικά στολίδια και μεγαλουργήματα τέχνης μετατράπηκε σε παιδικό παράδεισο! Η ζωγραφισμένη επιγραφή στην είσοδο με καλοσώρισε, μιάς και στην ψυχή παραμένω και εγώ ένα "μεγάλο παιδί" με αγνότητα.
 |
| Η επιγραφή στην είσοδο του νηπιαγωγείου με καλοσώρισε! |
 |
| Ο κεντρικός διάδρομος του νηπιαγωγείου του Ζαππείου |
 |
| Αίθουσα που τα παιδιά κάνουν εργασίες με τα πολυμορφικά τραπέζια να αλλάζουν σχήμα ανάλογα με την περίσταση |
 |
| Εδώ τα νήπια εκτός από το παιχνίδι,παίρνουν και τα πρώτα ερεθίσματα κοινωνικοποίησης |
 |
| Το νηπιαγωγείο του Ζαππείου είναι χωρισμένο σε 2 τμήματα. Εδώ φαίνεται η τάξη με τα μικρά ζουζουνάκια... |
 |
| ...και εδώ με τα κάπως μεγαλύτερα |
 |
| Πίσω από τις καρέκλες υπάρχει το σύμβολο που υποδεικνύει την θέση του κάθε παιδιού |
 |
| Μετά το φαγητό...επιβάλλεται βούρτσισμα των δοντιών. Εγώ πάντως βρήκα το κόλπο με τα καρτελάκια φοβερά πετυχημένο |
Μου ήταν δύσκολο να αποχωριστώ το Ζάππειο και έτσι έμεινα για λίγο ακόμη στο γραφείο της κυρίας Φιλίππου. Η κουβέντα μας πέρασε από πολλά επίπεδα και θέματα. Πολλά απ΄τα λεγόμενά της μου έκαναν εντύπωση. Εκείνο όμως που με χαροποίησε περισσότερο απ'όλα ήταν η θετική της σκέψη και ενέργεια να ατενίσει την επόμενη μέρα. Ενώ πολλοί αντιμετωπίζουν σχεδόν μοιρολατρικά την συρρίκνωση στο ελάχιστο της Ρωμιοσύνης, εκείνη με έργο και σθένος προτάσσει μία άλλη στάση δίχως κλάψες και καταστροφολογία.
Ναί...φυσικά η Ρωμιοσύνη της Πόλης χτυπήθηκε θανάσιμα και σχεδόν εκμηδενίστηκε μα το κερί της που σιγοκαίει αιώνες δεν έσβησε εντελώς. Καί ούτε θα σβήσει ποτέ όσο θα υπάρχουν οι Ρωμιοί που ακόμα ζούν στην Ελλάδα μα και η μικρή κοινότητα εδώ. Σίγουρα πάντως η Ρωμιοσύνη της Πόλης δεν αποτελείται μόνο από 2500 γερόντια όπως αρέσκεται να παρουσιάζεται από μερικούς στην πατρίδα για διαφόρους λόγους.
Το Ζάππειο Παρθεναγωγείο για 127 χρόνια παραμένει αστείρευτη κοιτίδα Ελληνικής Παιδείας και στις μέρες μας η κυρία Δέσποινα Παπίνη-Φιλίππου με κουράγιο, αυταπάρνηση και προπάντων πράξεις αντικρίζει κατάματα την "επόμενη μέρα" και μπορεί να πεί πως θα είναι καλύτερη απ'την σημερινή. Σε τούτη την προσπάθεια που καταβάλλει, η προβολή και υποστήριξη είναι υποχρέωση μου και την ευχαριστώ τόσο πολύ για όλα όσα μου πρόσεφερε τόσο απλόχερα τούτο το πρωινό.
 |
| Ένας μεγάλος ευεργέτης του Έθνους, μία σπουδαία Ρωμιά και εγώ |
απίστευτή ανάρτηση... !!!! πανέμορφο το κτήριο... θαυμάσιο... μπράβο στις νηπιαγωγούς, νηπιαγωγο... και σε όλους!!! ... πολύ ωραία!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρασκευή σε ευχαριστώ από καρδιας για όλον αυτόν τον καιρό που παρακολουθείς και σχολιάζεις.Χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση.Αισθάνθηκα και εγώ πολύ όμορφα,τόσο εκεί όσο και κατά την διάρκεια που έγραφα την ανάρτηση.
ΔιαγραφήΚαλή σου βδομάδα.
Θοδωρής
Θοδωρή εκτός από ένα μεγάλο μπράβο στους εκπαιδευτικούς της Πόλης πρέπει να πούμε και ένα μεγάλο ευχαριστώ και σε εσένα για όλα όσα γράφεις και τον τρόπο που τα προβάλεις.Είσαι φοβερός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ θεματολογία σου και η εναλλαγή είναι υπέροχη.Κάθε φορά ανυπομονώ για το επόμενο άρθρο γεμάτη περιέργεια.
Σου εύχομαι να συνεχίσεις έτσι και να ξέρεις οτι εκτός απο την κυρία Φιλίππου και τους υπόλοιπους εκπαιδευτικούς σπουδαίος είσαι και εσυ.
Ιωάννα απο Θεσσαλονίκη
Ιωάννα μου τα λόγια σου είναι πολύ τιμητικά και ένα θερμό ευχαριστώ και σε'σένα.Ευχομαι να τα ξαναπούμε.
ΔιαγραφήΤους χαιρετισμούς μου στην Θεσσαλονίκη
Θοδωρή πολύ καλή η ιδέα σου, η Πόλη για μάς δεν είναι μόνο οι γωνιές της, τα κτίριά της-που κι αυτά καμιά φορά σα νάχουν στόμα και μιλάνε-αλλά κυρίως οι άνθρωποί της, η μικρή όμως σημαντική ρωμαίικη κοινότητα, οι νέοι Ελλαδίτες που εγκαθίστανται στην Πόλη όπως εσύ! Τα σχολειά είναι σημαντικές κυψέλες, οι εκπαιδευτικοί που τα υπηρετούν σπουδαίοι. Οταν επισκεύτηκα τη Μεγάλη του Γένους Σχολή τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα και πολύ έντονα, πήγα και δεύτερη φορά όταν μου δόθηκε η δυνατότητα. Αλήθεια το Ζάππειο μπορεί κανείς να το επισκευτεί έτσι απλά ή χρειάζεται κάποια διαδικασία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή συνέχεια, με έμπνευση και όρεξη όπως πάντα.
Πόπη Λάρισα
Κάλή μου και πιστή μου σχολιάστρια Πόπη έτσι είναι όπως τα λές.Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου γι'αυτό και διάλεγω τέτοια θέματα ξανά και ξανά.
ΔιαγραφήΚοίτα στο Ζάππειο μπορείς να πάς και έτσι...ίσως βέβαια να μην έχει κανένας χρόνο να ασχοληθεί μαζί σου.Μου έχει συμβεί και εμένα μερικές φορές.Στην περίπτωση αυτή ίσως περιπλανηθείς για λίγο στο αχανές κτίριο με τον επιστάτη του σχολείου.
Όσο για έμπνευση,ύπάρχει μπόλικη!!!Μου την δίνει η ίδια η Πόλη μα μου την δίνεται και όλοι εσείς με την ανταπόκρισή σας και την αγάπη σας.
Πολλά φιλιά
Γεια σου, Θοδωρή. Συγχαρητήρια για ακόμα μία φορά. Υπέροχο το κείμενό σου, νοσταλγικό και συγκινητικό. Έκανες θαυμάσια δουλειά και προσφέρεις πολλά περισσότερα από αυτά που νομίζεις. Ο καθένας από το δικό του μετερίζι οφείλει να ενημερώνει, να θυμίζει και να υπενθυμίζει ότι οι Έλληνες της Πόλης αξίζουν τη στήριξή μας. Καλή συνέχεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαράκι δεν είναι και τόσο δύσκολο να εμπνευστείς,εφ'όσον βρεθείς σε έναν χώρο σαν και του Ζαππείου,μα σε ευχαριστώ για όλα όσα γράφεις στο σχόλιο σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤους χαιρετισμούς μου στο Περιστέρι και σε'σένα
Θοδωρή αξίζεις για πολλοστή φορά πολλούς επαίνους για το εξαιρετικό από κάθε άποψη άρθρο σου. Είθε ο ενθουσιασμός αυτός να γίνει αιτία για την αφύπνιση των πολλών με κάθε μέσον. Ας μου επιτραπεί να αναφέρω λίγες σκέψεις μου για την κατάσταση στα εκπαιδευτήρια της Πόλης μας. Στο Ζάππειο σχολείο, φέτος ξεκίνησαν στο νηπιαγωγείο 33 παιδάκια (13 αγοράκια και 20 κοριτσάκια), από αυτά 14 αραβόφωνα, 8 από μεικτούς γάμους, 6 ελληνόπουλα-μειονοτικά, τρία παιδιά Ελλήνων πολιτών και 1 παιδάκι με πατέρα Ιρακινό. Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία που συγκεντρώσαμε, φέτος στην πρώτη τάξη του δημοτικού του Ζαππείου, μέχρι στιγμής έχουν κάνει εγγραφή 17 παιδιά, εκ των οποίων τα 7 αραβόφωνα, το 1 βουλγαρικής καταγωγής και το 1 εξ Ελλάδος. Στα άλλα δύο εν λειτουργία δημοτικά σχολεία που απέμειναν, της Βλάγκας και της Πριγκήπου, συνολικά σπουδάζουν 13 μαθητές, σχεδόν στο σύνολο τους παιδιά αραβόφωνων Ρωμιών – Ορθοδόξων οικογενειών. Οι παραπάνω αριθμοί του μαθητικού πληθυσμού των σχολείων μας στην Πόλη, είναι ενδεικτικοί του γενικότερου δημογραφικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η Πολίτικη Ρωμιοσύνη. Τι κάνουν οι ιθύνοντες της Ομογένειας, γι’ αυτό το ζωτικό πρόβλημα; Για την ώρα τίποτα το συγκεκριμένο. Δυστυχώς…
ΑπάντησηΔιαγραφήΧτυπούν 130 παιδικές ελληνικές καρδιές εκεί μέσα στο Ζάππειο και δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για τα στοιχειώδη έργα συντήρησης. Αν έχω πληροφορηθεί σωστά το κληροδότημα της σχολής για τη συντήρησή του συρρικνώθηκε, αφού μοιράστηκε στα τρία Ζάππεια των ευεργετών και σήμερα κοντεύει να τελειώσει. «Ευτυχώς που υπάρχει αλλά μας πάει για λίγους μήνες ακόμη και μετά είμαστε στο έλεος του Θεού» έλεγε πέρσι η κυρία Φιλίππου. «Δεν υπάρχει κανένας οικονομικός πόρος που να μας διασφαλίζει τη θέρμανση και το ηλεκτρικό». Νομίζω όπως αναφέρουν και άλλοι πρέπει να επιδιωχτεί η παράλληλη λειτουργία των ελληνικών σχολείων και ως ιδρυμάτων εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας. Καθώς υπάρχει τεράστια ζήτηση στην Τουρκία και τα δίδακτρα θα δώσουν βαθιά ανάσα στα σχολεία, ενώ παράλληλα θα υπάρξει καλύτερη προσέγγιση του τουρκικού και ελληνικού λαού. Και το κυριότερο, πρέπει να ξυπνήσουν συνειδήσεις “ευεργετών”, οι οποίοι θα στηρίξουν τις ελληνικές νησίδες της Κωνσταντινούπολης, αφού το πτωχευμένο και ηττοπαθές ελληνικό κράτος δεν είναι σε θέση να προστατέψει ούτε τον εαυτό του.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Με πολύ αγάπη
Γιώργος
Γιώργο μου και το δικό σου σχόλιο είναι επίσης εξαιρετικό όπως πάντα.Η προβολή των προβλημάτων είναι σωστή και σίγουρα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των εκπαιδευτηρίων αυτών.Κρίμα που όλα περιστρέφονται γύρω από το χρήμα στην σημερινή εποχή μας.
ΔιαγραφήΑυτό για την αφύπνιση συνείδηση ευεργετών που έγραψες μου άρεσε πολύ.Μάλλον στις μέρες μας δυστυχώς κάτι τέτοιο θα πάρει αρκετό χρόνο καθώς το "εγώ" έχει κυριαρχήσει του "εμείς".Όσο για το ελληνικό κράτος η παρατήρησή σου είναι επίσης πέρα για πέρα σωστή.
Στο μέλλον σίγουρα οι καταστάσεις θα αλλάξουν.Προς ποιά κατεύθυνση θα συμβεί αυτό,απομένει να το δούμε και να το βιώσουμε.
Πάντως ξέρεις πως εγώ σκέφτομαι πάντα με θετικότητα.
Και σε εποχές που όλα βαδίζουν προς την καταστροφή,εγώ σκέφτομαι την ρήση:Η καταστροφή κρύβει μέσα της την χαρά της δημιουργίας.
Όλα εξάλλου είναι ένας κύκλος.
Νά'σαι καλά φίλε μου και θα τα ξαναπούμε σύντομα και πάλι.
Φιλιά
Θοδωρής
Δεν γράφω για να αρέσω...αυτό είναι σίγουρο.Ούτε και κρίνω τα σχόλια και χαρακτηρισμούς των διάφορων αναγνωστών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως όμως μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς "βαρέθηκα" ένα άρθρο που αναφέρεται στην Ρωμιοσύνη,στους σπουδαίους Ρωμιούς και εκπαιδευτικούς μα και σε ένα σχολικό τομέα που δεν έχει προβληθεί κατά τέτοιο τρόπο πουθενά αλλού.
Έχει πνιγεί η κρίση μερικών σε κεμπάπια,μπακλαβάδες και ναργιλέδες ή απλά είναι φθόνος για την ποιότητα και το έργο τέτοιων ανθρώπων όπως του Ζαππείου;