Στον Αθλητικό Σύλλογο και στην Αστική Σχολή Ταταούλων

You will be redirected to the new page in

seconds

Στην Πόλη κάθε συνοικία και γειτονιά έχει το δικό της μερίδιο στην Πολίτικη ιστορία. Ορισμένες περιοχές διαθέτουν όμως επιπλέον ενδοξότερο παρελθόν γεμάτο ζωντάνια, πολιτισμό και λαμπρές αναμνήσεις. Τα Ταταύλα είναι μία από αυτές τις συνοικίες και είχα την επιθυμία να ξαναβρεθώ εκεί για να επισκεφθώ την Αστική Σχολή καθώς και τον Αθλητικό Σύλλογο Ταταούλων. Από την μια πλευρά είναι πάρα πολύ λυπηρό να βλέπω την εξέλιξη των Ταταούλων μα από την άλλη όμως είναι τιμή μου να βρίσκομαι στα σημεία που χιλιάδες Ρωμιόπουλα καλλιέργησαν νού και σώμα και καθήκον μου να τα προβάλλω και να μοιραστώ τις εικόνες και τα συναισθήματά μου με όλους εσάς.
Πέρασα έξω από τον μαντρότοιχο της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου και βρέθηκα στον δοξασμένο Αθλητικό Σύλλογο Ταταούλων. Ο σύλλογος αρχικά ονομάζονταν Ηρακλής και ιδρύθηκε την εποχή που η Τουρκία δεν υπήρχε καν ως κράτος. Αυτό συνέβη από τους Μενέλαο Καροτσέρη και Γιασουμή Σκέντρη το έτος 1896! Στις μέρες μας είναι ακόμα ενεργός στα τμήματα μπάσκετ και γι'αυτό θεωρείται ο παλαιότερος αθλητικός σύλλογος ολόκληρης της Τουρκίας!

Ο σύλλογος γνώρισε επιτυχίες σε όλα τα αθλήματα με διακρίσεις και πρωταθλήματα. Κορυφαίες στιγμές δόξας αποτέλεσαν οι επιτυχίες των Μεσολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 1906 με τους Ολυμπιονίκες αθλητές του συλλόγου!

Οι Ολυμπιονίκες, αδερφοί Αλιμπράντη!

Το κτίριο που στεγάζεται ο Αθλητικός Σύλλογος

Μπορεί να έχει χάσει την αίγλη του παρελθόντος μα το σκοτεινό κτίριο έχει ακόμα ζωή

Το γήπεδο μπάσκετ του συλλόγου με το πανέμορφο ξύλινο ταβάνι

Στις Ρωμέικες δραστηριότητες τίποτα δεν ήταν μονοδιάστατο. Έτσι και στην περίπτωση του συλλόγου υπήρχε εκτός από αθλητική δραστηριότητα, πολιτιστικό έργο και κοινωνικές υπηρεσίες όπως π.χ. η οργάνωση Πυροσβεστικής Υπηρεσίας για την καταπολέμηση της μάστιγας των πυρκαγιών που τόσο ταλαιπωρούσαν τότε την Πόλη.

Τα τρόπαια μαρτυρούν την ένδοξη ιστορία του συλλόγου

Βγήκα ενθουσιασμένος από τον Αθλητικό Σύλλογο για όσα είδα μα και λίγο λυπημένος σκεφτόμενος τα παλιά μεγαλεία. Με αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα πέρασα απέναντι τον δρόμο και βρέθηκα στην Αστική Σχολή Ταταούλων.

Το μοναδικό σημείο που μαρτυρά την ιστορικότητα του κτιρίου

Το τριώροφο κτίριο της περίφημης Αστικής Σχολής Ταταούλων χτίστηκε το 1886 για να στεγάσει το 8τάξιο Αρρεναγωγείο και αποτέλεσε λογικό επακόλουθο καθώς από το 1859 λειτουργούσε ήδη 7τάξιο Παρθεναγωγείο στα Ταταύλα. Έναν χρόνο αργότερα έγιναν τα εγκαίνια της Σχολής με τέλεση του Αγιασμού από τον ίδιο τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Αυτές ήταν οι πρώτες μου σκέψεις καθώς εισερχόμουν στις παραμελημένες και αφημένες στην αγκαλιά του χρόνου, εγκαταστάσεις και αίθουσες της Σχολής.

Ανεβαίνοντας τους ξύλινους ορόφους του σχολείου...

...με την καρδιά μου να ραγίζει όπως έχουν ήδη ραγίσει και οι τοίχοι στις αίθουσες

Η αίθουσα των εκπαιδευτικών με την ασπρόμαυρη τηλεόραση και τα χαρακτηριστικά κουμπιά της από περασμένες εποχές

Ο μαυροπίνακας με τον Κεμάλ ακουμπισμένο στο πάτωμα

Από το 1946 ξεκίνησαν και τα μαθητικά συσσίτια για τα εκατοντάδες παιδάκια του σχολείου, δείγμα της καλής κατάστασης και ακμής του σχολείου. Παραδόξως, από τα γεγονότα των Σεπτεμβριανών του '55 ο αριθμός των μαθητών αυξήθηκε ακόμη περισσότερο εξαιτίας της εσωτερικής μετακίνησης πολλών Ρωμέικων οικογενειών. Ο αριθμός των μαθητών της Αστικής Σχολής εκείνα τα χρόνια ξεπερνούσε τα 500 παιδιά! Το 1964 όμως με την έναρξη των απελάσεων όλα άρχισαν να αλλάζουν και να ακολουθούν φθίνουσα πορεία. Η Σχολή κατάφερε να αντέξει ως το 2003 εως ότου αποφοίτησαν και οι 2 τελευταίοι μαθητές.
Σκέφτηκα τα δύο αυτά Ρωμιόπουλα και το πως θα ένιωθαν μέσα σε τούτη την μαθητική γύμνια, εκεί που άλλοτε υπήρχαν 500 μαθητές. Μάλλον θα προβιβάστηκαν με βαριά καρδιά και ίσως δίχως να το επιθυμούν, γνωρίζοντας πως μετά από αυτούς το σχολείο κλείνει για πάντα....Τραγικό...

Απολυτήριο της Αστικής Σχολής

Καθώς περιπλανιόμουν από αιθουσα σε αίθουσα, σε μια από αυτές δεν άντεξα τον πειρασμό. Κάθησα στο αγαπημένο μου τελευταίο θρανίο και κοίταξα προσεκτικά τριγύρω. Την παλιά έδρα τοποθετημένη πάνω στο ξύλινο σκαλοπάτι για να φαντάζει η θέση του δασκάλου πίο ψηλά από αυτή των μαθητών. Τα σκονισμένα θρανία των φαντασιακών "συμμαθητών" μου, τις ρωγμές στο αιωνόβιο ξύλινο πάτωμα και τον άδειο πίνακα να προσμένει μάταια το χάδι της ερωμένης του κιμωλίας.

Καθισμένος στο τελευταίο θρανίο και νοιώθοντας σαν Ταταυλιανός μαθητής

Μπρος από τα μάτια μου πέρασαν νοερά μαθητές με τις μαθητικές στολές τους, ο αυστηρός δάσκαλος που από την έδρα του έκανε παράδοση, ρίχνοντας κλεφτές ματιές μέσα απ'τα γυαλιά του στους άτακτους παρευρισκομένους σαν και του λόγου μου, ο μαθητής που εξεταζόνταν στον πίνακα γράφοντας ελληνικά γράμματα, το σούσουρο και τα πειράγματα των ανέμελων μαθητών....
Και καθώς τα φανταζόμουν όλα αυτά, δεν καταλάβαινα πως είναι δυνατόν να νοιώθω ταυτόχρονα τόσο αντιφατικά συναισθήματα. Από την μια ενθουσιασμό που κι εγώ κάθομαι σε τούτα τα θρανία και παράλληλα λύπη για την ερήμωση της Σχολής.
Όλα αυτά τα παιχνίδια της φαντασίας και των συναισθημάτων μου προκάλεσαν πολλά και μεγάλα ρίγη συγκίνησης που μάλλον μόνον η επαφή με την Πόλη και την Ρωμιοσύνη μπορεί να προκαλέσει.

Κατηφορίσα τους ορόφους και φτάνοντας στο ισόγειο άνοιξα μία πόρτα όπου εισήλθα σε εντελώς διαφορετικό περιβάλλον. Βρισκόμουν σε μία κουζίνα και 3 γυναίκες με κοιτούσαν γεμάτες έκπληξη. Βλέποντας με να μπαίνω σαν μαθητούδι από τις σχολικές αίθουσες, μάλλον τα έχασαν.
"Καλημέρα", τους είπα και αμέσως το προσωπό τους φωτίστηκε! Βρισκόμουν στην παλιά κουζίνα της Σχολής! Εκεί που κάποτε μαγειρεύονταν τα μαθητικά συσσίτια. Στις μέρες μας η κουζίνα χρησιμοποιείται από την Κοινότητα για να μοιράζει φαγητό σε μέλη της καθώς και σε απόρους, ηλικιωμένους, Αρμένιους και όποιον άλλον έχει ανάγκη από ένα ζεστό πιάτο φαγητού. Η κυρία Ελένη Δημητριάδη ήταν μία από αυτές τις γυναίκες που συνάντησα και έχοντας περάσει τα τελευταία 40 χρόνια εκεί μέσα, είχε πολλά να μου διηγηθεί για το παρελθόν. Εξάλλου από ότι κατάλαβα έχει επιδοθεί τόσο πολύ σε αυτό που κάνει όλα αυτά τα χρόνια, που η ζωή της αρχίζει και τελειώνει στα Ταταύλα.

Το έχει η μοίρα μου να μπλέκω με κουζίνες

Η σόμπα από άλλες εποχές για να ζεσταίνεται ο χώρος.

"Κάποτε εγώ ήμουν νέα γυναίκα και τότε η κυρία Φωφώ ήταν υπεύθυνη εδώ", μου είπε και κάνοντας μικρά διαλλείματα για να μοιράσει φαγητό, συνέχισε: "ήταν νταρντανογυναίκα και έπιανε τα τεράστια καζάνια και τα κουνούσε πέρα-δώθε.....στην μεγάλη αίθουσα φτιάχναμε τα τραπέζια που σχημάτιζαν ένα πελώριο Π. Εκεί προσφέραμε το φαγητό για αμέτρητα παιδάκια..."

Η μεγάλη αίθουσα που κάποτε χρησίμευε και για το γεύμα των μαθητών

Με την κυρία Ελένη σε αναμνηστική φωτογραφία

Αποχαιρετώντας την Αστική Σχολή και την κυρία Ελένη ήταν σαν να βγήκα από έναν θαυμαστό μικρόκοσμο που όμως είχε χάσει το πιό σημαντικό και μαγικό συστατικό του....τα παιδιά. Και κάθε φορά που περπατώ έξω από ελληνικά σχολειά της Πόλης και δεν ακούω φωνές Ρωμιόπουλων, τότε είναι που η καρδιά μου ραγίζει ακόμα περισσότερο...

Υ.Γ. Πάντα συγκινούμαι βλέποντας εικόνες από τις παλιές εποχές με όλες τις δόξες και την ακμαία Ρωμιοσύνη. Στις μέρες μας έμεινε μόνον η λαικότητα της συνοικίας συνδυασμένη όμως με μετριότητα και δίχως την ορμή και δυναμική του παρελθόντος. Ένα μικρό απόσπασμα του περάσματος από τα Ταταύλα στο Kurtuluş.