Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Στον Αθλητικό Σύλλογο και στην Αστική Σχολή Ταταούλων

You will be redirected to the new page in

seconds
Στην Πόλη κάθε συνοικία και γειτονιά έχει το δικό της μερίδιο στην Πολίτικη ιστορία. Ορισμένες περιοχές διαθέτουν όμως επιπλέον ενδοξότερο παρελθόν γεμάτο ζωντάνια, πολιτισμό και λαμπρές αναμνήσεις. Τα Ταταύλα είναι μία από αυτές τις συνοικίες και είχα την επιθυμία να ξαναβρεθώ εκεί για να επισκεφθώ την Αστική Σχολή καθώς και τον Αθλητικό Σύλλογο Ταταούλων. Από την μια πλευρά είναι πάρα πολύ λυπηρό να βλέπω την εξέλιξη των Ταταούλων μα από την άλλη όμως είναι τιμή μου να βρίσκομαι στα σημεία που χιλιάδες Ρωμιόπουλα καλλιέργησαν νού και σώμα και καθήκον μου να τα προβάλλω και να μοιραστώ τις εικόνες και τα συναισθήματά μου με όλους εσάς.
Πέρασα έξω από τον μαντρότοιχο της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου και βρέθηκα στον δοξασμένο Αθλητικό Σύλλογο Ταταούλων. Ο σύλλογος αρχικά ονομάζονταν Ηρακλής και ιδρύθηκε την εποχή που η Τουρκία δεν υπήρχε καν ως κράτος. Αυτό συνέβη από τους Μενέλαο Καροτσέρη και Γιασουμή Σκέντρη το έτος 1896! Στις μέρες μας είναι ακόμα ενεργός στα τμήματα μπάσκετ και γι'αυτό θεωρείται ο παλαιότερος αθλητικός σύλλογος ολόκληρης της Τουρκίας!

Ο σύλλογος γνώρισε επιτυχίες σε όλα τα αθλήματα με διακρίσεις και πρωταθλήματα. Κορυφαίες στιγμές δόξας αποτέλεσαν οι επιτυχίες των Μεσολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 1906 με τους Ολυμπιονίκες αθλητές του συλλόγου!
Οι Ολυμπιονίκες, αδερφοί Αλιμπράντη!
Το κτίριο που στεγάζεται ο Αθλητικός Σύλλογος
Μπορεί να έχει χάσει την αίγλη του παρελθόντος μα το σκοτεινό κτίριο έχει ακόμα ζωή
Το γήπεδο μπάσκετ του συλλόγου με το πανέμορφο ξύλινο ταβάνι
Στις Ρωμέικες δραστηριότητες τίποτα δεν ήταν μονοδιάστατο. Έτσι και στην περίπτωση του συλλόγου υπήρχε εκτός από αθλητική δραστηριότητα, πολιτιστικό έργο και κοινωνικές υπηρεσίες όπως π.χ. η οργάνωση Πυροσβεστικής Υπηρεσίας για την καταπολέμηση της μάστιγας των πυρκαγιών που τόσο ταλαιπωρούσαν τότε την Πόλη.

Τα τρόπαια μαρτυρούν την ένδοξη ιστορία του συλλόγου
Βγήκα ενθουσιασμένος από τον Αθλητικό Σύλλογο για όσα είδα μα και λίγο λυπημένος σκεφτόμενος τα παλιά μεγαλεία. Με αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα πέρασα απέναντι τον δρόμο και βρέθηκα στην Αστική Σχολή Ταταούλων.
Το μοναδικό σημείο που μαρτυρά την ιστορικότητα του κτιρίου
Το τριώροφο κτίριο της περίφημης Αστικής Σχολής Ταταούλων χτίστηκε το 1886 για να στεγάσει το 8τάξιο Αρρεναγωγείο και αποτέλεσε λογικό επακόλουθο καθώς από το 1859 λειτουργούσε ήδη 7τάξιο Παρθεναγωγείο στα Ταταύλα. Έναν χρόνο αργότερα έγιναν τα εγκαίνια της Σχολής με τέλεση του Αγιασμού από τον ίδιο τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Αυτές ήταν οι πρώτες μου σκέψεις καθώς εισερχόμουν στις παραμελημένες και αφημένες στην αγκαλιά του χρόνου, εγκαταστάσεις και αίθουσες της Σχολής.
Ανεβαίνοντας τους ξύλινους ορόφους του σχολείου...
...με την καρδιά μου να ραγίζει όπως έχουν ήδη ραγίσει και οι τοίχοι στις αίθουσες
Η αίθουσα των εκπαιδευτικών με την ασπρόμαυρη τηλεόραση και τα χαρακτηριστικά κουμπιά της από περασμένες εποχές
Ο μαυροπίνακας με τον Κεμάλ ακουμπισμένο στο πάτωμα
Από το 1946 ξεκίνησαν και τα μαθητικά συσσίτια για τα εκατοντάδες παιδάκια του σχολείου, δείγμα της καλής κατάστασης και ακμής του σχολείου. Παραδόξως, από τα γεγονότα των Σεπτεμβριανών του '55 ο αριθμός των μαθητών αυξήθηκε ακόμη περισσότερο εξαιτίας της εσωτερικής μετακίνησης πολλών Ρωμέικων οικογενειών. Ο αριθμός των μαθητών της Αστικής Σχολής εκείνα τα χρόνια ξεπερνούσε τα 500 παιδιά! Το 1964 όμως με την έναρξη των απελάσεων όλα άρχισαν να αλλάζουν και να ακολουθούν φθίνουσα πορεία. Η Σχολή κατάφερε να αντέξει ως το 2003 εως ότου αποφοίτησαν και οι 2 τελευταίοι μαθητές.
Σκέφτηκα τα δύο αυτά Ρωμιόπουλα και το πως θα ένιωθαν μέσα σε τούτη την μαθητική γύμνια, εκεί που άλλοτε υπήρχαν 500 μαθητές. Μάλλον θα προβιβάστηκαν με βαριά καρδιά και ίσως δίχως να το επιθυμούν, γνωρίζοντας πως μετά από αυτούς το σχολείο κλείνει για πάντα....Τραγικό...
Απολυτήριο της Αστικής Σχολής
Καθώς περιπλανιόμουν από αιθουσα σε αίθουσα, σε μια από αυτές δεν άντεξα τον πειρασμό. Κάθησα στο αγαπημένο μου τελευταίο θρανίο και κοίταξα προσεκτικά τριγύρω. Την παλιά έδρα τοποθετημένη πάνω στο ξύλινο σκαλοπάτι για να φαντάζει η θέση του δασκάλου πίο ψηλά από αυτή των μαθητών. Τα σκονισμένα θρανία των φαντασιακών "συμμαθητών" μου, τις ρωγμές στο αιωνόβιο ξύλινο πάτωμα και τον άδειο πίνακα να προσμένει μάταια το χάδι της ερωμένης του κιμωλίας.
Καθισμένος στο τελευταίο θρανίο και νοιώθοντας σαν Ταταυλιανός μαθητής
Μπρος από τα μάτια μου πέρασαν νοερά μαθητές με τις μαθητικές στολές τους, ο αυστηρός δάσκαλος που από την έδρα του έκανε παράδοση, ρίχνοντας κλεφτές ματιές μέσα απ'τα γυαλιά του στους άτακτους παρευρισκομένους σαν και του λόγου μου, ο μαθητής που εξεταζόνταν στον πίνακα γράφοντας ελληνικά γράμματα, το σούσουρο και τα πειράγματα των ανέμελων μαθητών....
Και καθώς τα φανταζόμουν όλα αυτά, δεν καταλάβαινα πως είναι δυνατόν να νοιώθω ταυτόχρονα τόσο αντιφατικά συναισθήματα. Από την μια ενθουσιασμό που κι εγώ κάθομαι σε τούτα τα θρανία και παράλληλα λύπη για την ερήμωση της Σχολής.
Όλα αυτά τα παιχνίδια της φαντασίας και των συναισθημάτων μου προκάλεσαν πολλά και μεγάλα ρίγη συγκίνησης που μάλλον μόνον η επαφή με την Πόλη και την Ρωμιοσύνη μπορεί να προκαλέσει.

Κατηφορίσα τους ορόφους και φτάνοντας στο ισόγειο άνοιξα μία πόρτα όπου εισήλθα σε εντελώς διαφορετικό περιβάλλον. Βρισκόμουν σε μία κουζίνα και 3 γυναίκες με κοιτούσαν γεμάτες έκπληξη. Βλέποντας με να μπαίνω σαν μαθητούδι από τις σχολικές αίθουσες, μάλλον τα έχασαν.
"Καλημέρα", τους είπα και αμέσως το προσωπό τους φωτίστηκε! Βρισκόμουν στην παλιά κουζίνα της Σχολής! Εκεί που κάποτε μαγειρεύονταν τα μαθητικά συσσίτια. Στις μέρες μας η κουζίνα χρησιμοποιείται από την Κοινότητα για να μοιράζει φαγητό σε μέλη της καθώς και σε απόρους, ηλικιωμένους, Αρμένιους και όποιον άλλον έχει ανάγκη από ένα ζεστό πιάτο φαγητού. Η κυρία Ελένη Δημητριάδη ήταν μία από αυτές τις γυναίκες που συνάντησα και έχοντας περάσει τα τελευταία 40 χρόνια εκεί μέσα, είχε πολλά να μου διηγηθεί για το παρελθόν. Εξάλλου από ότι κατάλαβα έχει επιδοθεί τόσο πολύ σε αυτό που κάνει όλα αυτά τα χρόνια, που η ζωή της αρχίζει και τελειώνει στα Ταταύλα.
Το έχει η μοίρα μου να μπλέκω με κουζίνες
Η σόμπα από άλλες εποχές για να ζεσταίνεται ο χώρος.
"Κάποτε εγώ ήμουν νέα γυναίκα και τότε η κυρία Φωφώ ήταν υπεύθυνη εδώ", μου είπε και κάνοντας μικρά διαλλείματα για να μοιράσει φαγητό, συνέχισε: "ήταν νταρντανογυναίκα και έπιανε τα τεράστια καζάνια και τα κουνούσε πέρα-δώθε.....στην μεγάλη αίθουσα φτιάχναμε τα τραπέζια που σχημάτιζαν ένα πελώριο Π. Εκεί προσφέραμε το φαγητό για αμέτρητα παιδάκια..."
Η μεγάλη αίθουσα που κάποτε χρησίμευε και για το γεύμα των μαθητών
Με την κυρία Ελένη σε αναμνηστική φωτογραφία





Αποχαιρετώντας την Αστική Σχολή και την κυρία Ελένη ήταν σαν να βγήκα από έναν θαυμαστό μικρόκοσμο που όμως είχε χάσει το πιό σημαντικό και μαγικό συστατικό του....τα παιδιά. Και κάθε φορά που περπατώ έξω από ελληνικά σχολειά της Πόλης και δεν ακούω φωνές Ρωμιόπουλων, τότε είναι που η καρδιά μου ραγίζει ακόμα περισσότερο...





Υ.Γ. Πάντα συγκινούμαι βλέποντας εικόνες από τις παλιές εποχές με όλες τις δόξες και την ακμαία Ρωμιοσύνη. Στις μέρες μας έμεινε μόνον η λαικότητα της συνοικίας συνδυασμένη όμως με μετριότητα και δίχως την ορμή και δυναμική του παρελθόντος. Ένα μικρό απόσπασμα του περάσματος από τα Ταταύλα στο Kurtuluş.

20 σχόλια:

  1. Θοδωρή, εἰδικὰ τὸ ἀφιέρωμα στὴν Ἀστικὴ Σχολὴ Ταταύλων δὲν μπορεῖς νὰ φανταστεῖς πόσο μοῦ ἄρεσε ἀλλὰ καὶ μὲ συγκίνησε. Εἶναι τόσο κρίμα νὰ βλέπεις τοὺς πνεύμονες τῆς Ρωμέικης Κοινότητας νὰ χάνουν σιγὰ σιγὰ τὸ ὀξυγόνο τους. Ἡ μειονότητα τῆς ΚΠολης ἀσφυκτιεῖ κι οἱ Ἑλληνικὲς Κυβερνήσεις ἀσχολοῦνται μονάχα μὲ τὸν περιορισμὸ τοῦ ἐλλείματος τοῦ κρατικοῦ προϋπολογισμοῦ... Δὲν κατάλαβαν ὅτι τὰ ἐλλείματα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς παράγουν δυσανάλογα ἱστορικὰ χρέη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιά άλλη μιά φορά θα συμφωνήσω μαζί σου φίλε μου.
      Αλήθεια...πότε πρόλαβες και με διάβασες; Μόλις τώρα δημοσίευσα την ανάρτηση.
      Να είσαι καλά για την συμμετοχή και την σβελτάδα σου.Χαχα.
      Θοδωρής

      Διαγραφή
    2. Χαχααχα! Ναι, ναι! Στὸ ἱστολόγιό σου μπαίνω μία τὸ πρωὶ, ἅμα τῷ ἐγερθῆναι τοῦ ὕπνου, μία τὸ μεσημέρι μετὰ φαγητοῦ καὶ μία τὸ βράδυ πρὶν κοιμηθῶ. Ἀντιβίωση ἕνα πρᾶγμα!
      Τὸ μόνο ποὺ φοβᾶμαι εἶναι, ὅταν τὸ παρακάνω, νὰ μὴν πάθω κάτι ἀπὸ ὑπερβολικὴ κατανάλωση Πολίτικων χαμπεριῶν! Δὲν ὑπάρχει ἀντίδοτο καὶ τὸ κύριο σύμπτωμα εἶναι μανιακὲς τάσεις φυγῆς πρὸς τὴν ΚΠολη...

      Νῖκος

      Διαγραφή
  2. Γειά σου Θοδωρή,είμαι και εγώ από τους πρώτους που διαβάζω αυτή την καταπληκτική ανάρτηση.Πάντα με όσα γράφεις με ταξιδεύουν και είναι σαν να βρίσκομαι εκεί.Συγκινήθηκα πολύ διαβάζοντας για την κατάληξη της Αστικής σχολής.Έχεις την ικανότητα να ξεσηκώνεις συναισθήματα.
    Το να σου πω ενα μεγάλο μπράβο για τον κόπο σου και για το μπλογκ σου θα είναι λίγο.Λες οτι τιμάς την Ρωμηοσύνη και τους Ρωμήους που καλλιέργησαν νου και σώμα.Θα έπρεπε να τιμηθείς και εσυ κάποια στιγμή για όσα σπουδαία κάνεις.
    Ευχομαι να είσαι γερός και δυνατός και να συνεχισεις να είσαι η ματιά και η καρδιά μας από την Πόλη.

    Ιωάννα\Θεσσαλονίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύχρονος Θοδωρή και να μας ταξιδεύεις πάντα με τα άρθρα σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σας ευχαριστώ για όλα όσα γράφετε και που σας έχω κοντά σε τούτα τα διαδυκτιακά ταξίδια.
    Πολλούς χαιρετισμούς.
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΘΟΔΩΡΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΟΛΙΣ ΑΝΟΙΞΑ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ,ΑΝ ΚΑΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΑ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ,ΝΑΣΕ ΠΑΝΤΑ ΔΥΝΑΤΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΗΣ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΗΣ .ΜΙΧΑΛΗΣ ΝΕΜΕΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γειά σου Μιχάλη και σ'ευχαριστώ για όλα. Ελπίζω να απόλαυσες την ανάρτηση!
      Τους χαιρετισμούς μου στην Νεμέα. Ίσως περάσω από εκεί κατά τα τέλη του καλοκαιριού.
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  6. Θοδωρή δεν θα επαναλάβω επαίνους για το έργο σου,τον κόπο,την εφευρετικότητα σου,την ανεπαναληπτικότητα και ευρηματικότητα των θεμάτων σου,την υπέροχη φωτογραφία σου και κυρίως την αφοσίωση με παντίους τρόπους στην Πόλη μας. Θα προσθέσω ένα μικρό λιθαράκι στο σπουδαίο πόνημα σου και θα αφήσω να μιλήσει ο Πατριάρχης Αθηναγόρας για την Πόλη που εσύ τόσο υπερβολικά αγάπησες, πολύ περισσότερο και από εμάς που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στην ευλογημένη τούτη γη Της.
    Μέσα στο εκπληκτικό κείμενο σου,ας μου επιτραπεί να πω, ότι αποκτούν ιδιαίτερο νόημα τα λόγια του μεγάλου Πατριάρχη Αθηναγόρα. Μεταφέρω αυτούσιο το κείμενο.

    «Είναι δύσκολο έργο ένα βιβλίο για την Πόλη. Είναι σφραγισμένο με επτά σφραγίδες και δεν ανοίγει εύκολα τις σελίδες του. Και μόνο για να βρεις αυτό το βιβλίο, θα γυρίζεις και θα γύριζες την Πόλη, χωρίς να ομιλείς. Θα ανεβαίνεις και θα κατεβαίνεις λόφους. Θα προχωρείς σε καλντερίμια, θα σταματήσεις σε πόρτες χορταριασμένες, που δεν πατούν πόδια ανθρώπων, θα ζήτησης παλιά αρχοντικά και κονάκια, που έχουν μέσα τους τις σκιές του παρελθόντος και θα μπεις σε αυλές τούρκικων σπιτιών, θα φέρεις γύρα την Πόλη, με τα πόδια και με την σκέψη, και θα την σφίγγεις στην αγκαλιά σου και θα την φιλάς σαν τα τρία νερά του Κερατίου, του Βοσπόρου και της Προποντίδας, που καταφιλούν τις ακρογιαλιές της, ώσπου ν΄ αρχίσεις ν΄ ακούς φωνές μυστικές. Αλλά και πάλι δεν θάχεις γυρίσει την πρώτη σελίδα».
    Γιώργος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιώργο μου θα σου γράψω ένα e-mail με λεπτομέριες. Εξάλλου είσαι άνθρωπος που δεν του αρέσουν οι δημόσιες φιλοφρονήσεις.

      Όσο για τις "σελίδες" της Πόλης, που ο Αθηναγόρας έγραψε τόσο ρεαλιστικά και συνάμα ονειρεμένα... έχω να πώ οτι όντως....περπατώ, περιπλανιέμαι και ανακαλύπτω κάθε πτυχή της Πόλης και την έχω εξερευνήσει αρκετά καλά σε όλο το φάσμα της. Παρ'όλα αυτά,νοιώθω ότι δεν έχω γυρίσει κάν την πρώτη σελίδα...και όσο κι αν περιπλανηθώ...πάλι στην πρώτη σελίδα θα μείνω. Και πάλι όμως η χαρά μου είναι τεράστια γιατί έχω την τύχη και την τιμή να ασχολούμαι με τούτο το Όνειρο...

      Διαγραφή
  7. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Θα είμαι σύντομη στο σχόλιό μου και απλώς θα μοιράσω συγχαρητήρια σε σένα για την ακόμη μια ενημερωτική και συγκινητική ανάρτησή σου, αλλά και στον κ. Γιώργο που με το κείμενο του Αθηναγόρα με συγκλόνισε, ειλικρινά!
    Επίσης, δεν θα παραλείψω να θαυμάσω (και με την έννοια του θαυμασμού και της απορίας) το ύψος σου!!! Ο Χριστός και η Παναγία!
    Να είσαι πάντα καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου ευχαριστώ πολύ αλλά και εκ μέρους του Γιώργου. Η αλήθεια είναι οτι αυτήν την ανάρτηση είναι αρκετά δυνατή και νοιώθω υπέροχα που ασχολήθηκα με κάτι τέτοιο.
      Όσο για το ύψος....τι να κάνουμε....είμαι και το πρώτο μπόι.
      Τα λέμε και πάλι σύντομα.
      Χαιρετισμούς στο Περιστέρι
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  10. Γειά σου Θοδωρή, δεν κατάφερα επανειλλημένα να δημοσιεύσω σχόλιο στις υπέροχες αναρτήσεις σου που κάθε Δευτέρα έστω αργά το βράδυ διαβάζω, ούτε στην ''έκτακτη'' για τις συνθήκες εργασίας στην Πόλη, και είναι τόσες σκέψεις που θάθελα να μοιραστώ μαζί σου. Τον Απρίλιο πρώτα ο Θεός έρχομαι! θα σου στείλω mail σχετικά, πιστεύω να τα πούμε από κοντά.
    Πόπη-Λάρισα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Να είσαι καλά Πόλη μου και αναρωτιόμουν που χάθηκες.χεχε.
    Θα περιμένω μήνυμά σου για τις λεπτομέριες. Γράψε μου όσο πιό σύντομα μπορείς.
    Φιλιά Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλησπέρα Θοδωρή!

    Μόλις γυρισα από την Πόλη....Δεν ξερω αν ειδες τις ευχές για την γιορτή σου. Αν οχι, επαναλαμβάνω να εισαι γερός και δυνατός.

    Η ανάρτησή σου όντως πολύ δυνατή..Κρίμα που αργοσβήνουν ελληνικά στοιχεία! Από 5οο παιδάκια μόλις 2... Τη μερα της Ορθοδοξίας βρέθηκα στο Πατριαρχείο και κάποια στιγμή ήρθανε οι μικροι μαθητες του Ζαπειου νομίζω και δε φαντάζεσαι πόσο τα θαύμαζα και τα χαιρόμουνα!

    Θα σου στείλω μειλ για λεπτομερειες απο το ταξίδι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιώργο μου ευχαριστώ πολύ. Και εγώ όταν βλέπω τα παιδάκια στα σχολεία νοιώθω πολύ όμορφα.
      Θα περιμένω τα νέα σου,φωτογραφίες και τις εντυπώσεις σου στο μέιλ μου.
      Πολλά φιλιά και θα περιμένω μήνυμα.
      Χαιρετισμούς
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  13. πολυ ωραια η αναρτηση σου χαιρομαι να σε διαβαζω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά Παρθένα για τα καλά λόγια.Κι εγώ χαίρομαι να λαμβάνω μηνυματά σας και να σας διαβάζω. Πολλά φιλιά και εύχομαι να τα ξαναπούμε.
      Θοδωρής

      Διαγραφή