Η Πόλη είναι μία από τις πιό ζωντανές πόλεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Γεμάτη μελωδίες, μυρωδιές και πλήθος κόσμου να περπατά και να ζει πάνω σε αυτήν. Επιπλέον η ομορφιά της, η ιδιαιτερότητα και η διαχρονική της ακτινοβολία είναι μοναδική. Ταυτόχρονα όμως η Πόλη έχει στιγματιστεί και από μαύρες σελίδες στην ιστορία της. Μία από τις πιό πικρές στιγμές στην ιστορία της Πόλης μα και του Ελληνισμού συνέβη στις 6 Σεπτεμβρίου πρίν από 57 χρόνια. Τότε που κατά και την δική μου ταπεινή άποψη συνέβη η πραγματική Άλωση της Πόλης.
Θα μπορούσα να γράφω σε τούτο εδώ το μπλόγκ μόνο για ανάλαφρα θέματα όπως φαγητό και βόλτες. Εξάλλου η ζωή μου κυλά γεμάτη αισιοδοξία, χαρά και ευτυχία. Λογικό λοιπόν να σας περιγράφω τέτοιες στιγμές από την καθημερινότητά μου. Μέρες όμως σαν την σημερινή η καρδιά μου σκοτεινιάζει και ο νούς μου βαραίνει από πικρές σκέψεις.
Κλείστε την μουσική του Μπλόγκ στα δεξιά και δείτε τα γεγονότα των Σεπτεμβριανών σε τούτη την δημοσίευση, η οποία είναι κάτι σαν καθήκον ιστορικής μνήμης απέναντι στους Ρωμιούς της Πόλης γιατί κάτι τέτοιες μέρες τους συλλογιέμαι διπλά.
Είτε ακόμα ζούν στην Πόλη είτε εκδιώχθηκαν, η ιστορία και τα ντοκουμέντα είναι εδώ και είναι καλό να μην τα ξεχνάμε. Όχι για να γεμίζουμε τις καρδιές μας με μίσος και φανατισμό για ότι έγινε μα για να ενημερωθούμε για το πώς τα πολιτικά, οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα κατάφεραν να αλλοιώσουν την Πόλη και ένα από τα πιό δημιουργικά κομμάτια της μα και ολόκληρου του Ελληνισμού. Επιπλέον ώς ''διαχρονικά ιστορικά αμαθείς'' να παρατηρήσουμε για άλλη μιά φορά την επιρροή ''συμμαχικών κα φιλικών'' τρίτων παραγόντων στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, κάθε φορά που οι δύο αυτές χώρες άρχιζαν να ανακαλύπτουν το στήσιμο μιας υπερδύναμης που θα προέκυπτε από πιθανή συνεργασία των δύο χωρών σε γεωπολιτικά, ενεργειακά και άλλα θέματα.
Η πληγή που άνοιξε με τα Σεπτεμβριανά είναι εμφανής ακόμα και στις μέρες μας και το χειρότερο είναι πως δεν θα επουλωθεί μάλλον ποτέ. Είναι υποχρέωση μας να μην ξεχνάμε αυτές τις επετείους και ταυτόχρονα να μάθουμε να διαχωρίζουμε τον απλό κόσμο, γείτονα και φίλο από τα επικίνδυνα σχέδια που στήνονται εις βάρος των ανθρώπων από κέντρα αποφάσεων και ιδεολογιών. Στις μέρες μας οι Τούρκοι, ιδιαίτερα οι νέοι αρχίζουν να μαθαίνουν για τα έκτροπα εκείνης της βραδιάς, αγανακτούν και ντρέπονται για τούτα τα γεγονότα. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα πραγματοποιείται μια πορεία διαμαρτυρίας και μνήμης έξω από το Σισμανόγλιο Μέγαρο.
Την σημερινή μέρα η ίδια η Πόλη κλαίει γιατί ξέρει πως έχασε τα αγαπημένα της παιδιά, έχασε την ταυτότητά της, την αρχοντιά της...έχασε τόσα άλλα πολλά πράγματα....
Περπατώντας στα στενά του Πέραν κλαίμε και εμείς μαζί της για όλα αυτά και αυτούς που τώρα δεν είναι πιά εδώ....
Θα μπορούσα να γράφω σε τούτο εδώ το μπλόγκ μόνο για ανάλαφρα θέματα όπως φαγητό και βόλτες. Εξάλλου η ζωή μου κυλά γεμάτη αισιοδοξία, χαρά και ευτυχία. Λογικό λοιπόν να σας περιγράφω τέτοιες στιγμές από την καθημερινότητά μου. Μέρες όμως σαν την σημερινή η καρδιά μου σκοτεινιάζει και ο νούς μου βαραίνει από πικρές σκέψεις.Κλείστε την μουσική του Μπλόγκ στα δεξιά και δείτε τα γεγονότα των Σεπτεμβριανών σε τούτη την δημοσίευση, η οποία είναι κάτι σαν καθήκον ιστορικής μνήμης απέναντι στους Ρωμιούς της Πόλης γιατί κάτι τέτοιες μέρες τους συλλογιέμαι διπλά.
Είτε ακόμα ζούν στην Πόλη είτε εκδιώχθηκαν, η ιστορία και τα ντοκουμέντα είναι εδώ και είναι καλό να μην τα ξεχνάμε. Όχι για να γεμίζουμε τις καρδιές μας με μίσος και φανατισμό για ότι έγινε μα για να ενημερωθούμε για το πώς τα πολιτικά, οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα κατάφεραν να αλλοιώσουν την Πόλη και ένα από τα πιό δημιουργικά κομμάτια της μα και ολόκληρου του Ελληνισμού. Επιπλέον ώς ''διαχρονικά ιστορικά αμαθείς'' να παρατηρήσουμε για άλλη μιά φορά την επιρροή ''συμμαχικών κα φιλικών'' τρίτων παραγόντων στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, κάθε φορά που οι δύο αυτές χώρες άρχιζαν να ανακαλύπτουν το στήσιμο μιας υπερδύναμης που θα προέκυπτε από πιθανή συνεργασία των δύο χωρών σε γεωπολιτικά, ενεργειακά και άλλα θέματα.
Η πληγή που άνοιξε με τα Σεπτεμβριανά είναι εμφανής ακόμα και στις μέρες μας και το χειρότερο είναι πως δεν θα επουλωθεί μάλλον ποτέ. Είναι υποχρέωση μας να μην ξεχνάμε αυτές τις επετείους και ταυτόχρονα να μάθουμε να διαχωρίζουμε τον απλό κόσμο, γείτονα και φίλο από τα επικίνδυνα σχέδια που στήνονται εις βάρος των ανθρώπων από κέντρα αποφάσεων και ιδεολογιών. Στις μέρες μας οι Τούρκοι, ιδιαίτερα οι νέοι αρχίζουν να μαθαίνουν για τα έκτροπα εκείνης της βραδιάς, αγανακτούν και ντρέπονται για τούτα τα γεγονότα. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα πραγματοποιείται μια πορεία διαμαρτυρίας και μνήμης έξω από το Σισμανόγλιο Μέγαρο.
Την σημερινή μέρα η ίδια η Πόλη κλαίει γιατί ξέρει πως έχασε τα αγαπημένα της παιδιά, έχασε την ταυτότητά της, την αρχοντιά της...έχασε τόσα άλλα πολλά πράγματα....
Περπατώντας στα στενά του Πέραν κλαίμε και εμείς μαζί της για όλα αυτά και αυτούς που τώρα δεν είναι πιά εδώ....
αυτά τα ιστορικά γεγονότα είναι πολύ δυσάρεστα... δυστυχώς για τους Έλληνες της Πόλης!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνη η νύχτα ήταν μια δεύτερη άλωση για την Κωνσταντινούπολη καθώς ελληνικές εκκλησίες καταστράφηκαν, άγια λείψανα μαγαρίστηκαν , ιερείς διαπομπεύθηκαν, ελληνικά νεκροταφεία ισοπεδώθηκαν , τάφοι ανοίχτηκαν, νεκροί σκυλεύτηκαν, φρεσκοθαμμένοι νεκροί κατακρεουργήθηκαν. Ελληνικά σπίτια πυρπολήθηκαν, γυναίκες βιάστηκαν, άνθρωποι δολοφονήθηκαν, γέροντες λιντσαρίστηκαν, ελληνικές επιχειρήσεις λεηλατήθηκαν, μαγαζιά κάηκαν, σχολεία καταστράφηκαν…….
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα θυμηθούμε τον αείμνηστο Δημήτριο Καλούμενο όνομα που έχει καταγραφεί στην ιστορία ως ο φωτογράφος που έζησε και απαθανάτισε τα τραγικά γεγονότα της 6ης-7ης Σεπτεμβρίου 1955 στην Κωνσταντινούπολη. Γνωστό, εξ άλλου, το ογκώδες βιβλίο του από τα γεγονότα, με τον τίτλο «Η Σταύρωσης του Χριστιανισμού». Σ’ αυτό βλέπουμε και τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα στην χαρακτηριστική στάση απόγνωσης, μέσα σε ερειπωμένο ναό της Πόλεως, μπροστά στη συμφορά αυτή, με τα χέρια στο κεφάλι. Σε συνέντευξη του στον Ν. Μαγγίνα τον Σεπτέμβριο 2009 λέει:
«Έκανα το καθήκον μου απέναντι στο Πατριαρχείο και την Ομογένεια. Τότε είχα τη δουλειά μου, το γραφείο μου, δεν έπαιρνα λεφτά καθόλου, ήμουν καλά, δόξα τω Θεώ.
Όταν είδα τότε την κατάσταση εκεί, στον Τοπχανά, είπα: «Κάτι σοβαρό θα γίνει εναντίον μας, κι εγώ πρέπει να κάνω το καθήκον μου». Και τώρα κάθομαι και σκέπτομαι: «Τι κινδύνους πέρασα με το να πάω στον Πατριάρχη, να πάω στο Προξενείο, από εκεί στον Πατριάρχη και ξανά στο Προξενείο. Τις φωτογραφίες τις έβγαλα με πολύ φόβο….».
H πορεία της Πολίτικης ρωμιοσύνης ήταν πάντα μοναχική αφού ήταν έντονη η απουσία και η βοήθεια της Αθήνας στα όσα έμελλε να υποστεί υπό το τουρκικό βαθύ κράτος. Η Αθήνα δεν αντέδρασε σε καμία στιγμή , άλλοτε λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και άλλοτε λόγω πολιτικών επιλογών. Προτίμησε να συμπορευτεί με την αμερικανική και νατοϊκή πολιτική παρά να δώσει χέρι βοήθειας στους ομογενείς και ομόθρησκους της Πόλης τη στιγμή που αυτοί έδιναν καθημερινό αγώνα επιβίωσης για την ελληνική γλώσσα, τα ελληνικά ήθη και έθιμα, την ορθόδοξη πίστη στα χώματα τα οποία κάποτε ήταν ελληνικά και η μοίρα το έφερε έτσι ώστε να πέσουν σε ξένα χέρια. Ο Καλούμενος είχε ρωτήσει το πρωϊ της εβδόμης Σεπτεμβρίου τον Πατριάρχη σχετικά με τη στάση της Αμερικής στα γεγονότα αυτά. Τον εάν είχε καμιά συμπαράσταση από πλευράς της Αμερικής. Η απάντηση που πήρε ο Καλούμενος από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα ήταν: «Όλοι αυτοί μας επρόδωσαν. Είμαστε μόνοι μας. Ό,τι κάνουμε θα το κάνουμε μόνοι μας».
Παραμένει λοιπόν ακόμα αναπάντητο το ερώτημα γιατί η Αθήνα από το 1923 και μετά δεν είχε μια πολιτική προστασίας του Κωνσταντινουπολίτικου ελληνισμού.
Έτσι, η μειονότητα στην Πόλη ακολούθησε τη φθίνουσα πορεία της και δυστυχώς τελικά μας τελείωσε !!!!!............
Γιώργος
Γιώργο μου πιστεύω οτι εκείνη την νύχτα συνέβησαν πράγματα που δύσκολα μπορουν να περιγραφτούν με λόγια.Και αν δεν υπήρχαν και οι λιγοστές φωτογραφίες θα ήταν αδιανόητο να φανταστολυμε την καταστροφή που έγινε.
ΔιαγραφήΤώρα όσο για την σνεχή εγκατάλειψη της ομογένειας από κάθε υποστήριξη,αυτό πιστεύω πως οφείλεται σε διαχρονικές και ανίατες ''ανσθένειες'' της πολιτικής μας ηγεσίας.
Αναφέρομαι στον διχασμό μας και την έλλειψη οράματός και ενιαίας στρατηγικής.Επίσης τα συμφέροντα,ίσως και λίγο μίσος,από την πλευρά της ελίτ όλων των δυτικών δυνάμεων που δεν θα άφηναν τον Ελληνισμό ποτέ να μεγαλώσει και να ξαναβρεί την ακμή του.
Το πιό σημαντικό όμως πιστεύω είναι η διαχρονική υποτέλεια που έδειξαν σχεδόν όλες οι ελληνικές ηγεσίες στις πιέσεις και τα σχέδια των άλλλων κρατών.Και αφού επέτρεψαν να καταστραφούν τα πιό ακμαία στοιχεία του Ελληνισμού,είτε στην Σμύρνή,είτε στην Αλεξάνδρεια,την Κύπρο,την Πόλη και όπου αλλού είχε τις ρίζες του ο Ελληνισμός,τώρα το πλήρωμα του χρόνου φέρνει την αποστολή αυτή και στον κυρίως Ελλαδικό χώρο.Η Ελλάδα μπορεί να μην πεθαίνει ποτέ,μα δυστυχώς η συρρίκνωση της σύνεχίζεται μεθοδικά ως και τις μέρες μας.Τόσο γεωγραφικά μα το χειρότερο πολιτισμικά.
Να'σαι καλά για τα σχόλια σου και να τα πούμε όποτε θελήσεις.
Χαιρετισμούς,Θοδωρής
Καλημέρα φίλε μου,πρώτον με την ευκαιρία αυτή θέλω να αναρωτηθώ αν θα μπορούσε να είχε κάνει κάτι το ελληνικό κράτος την εποχή εκείνη για το θέμα αυτό,δεν το ξέρω,θα ήθελα όμως να δούμε ξανά το ιστορικό πλαίσιο (χωρίς να απορρίπτω ή να συμμερίζομαι καμία θέση προς το παρόν γιατί απλά δεν ξέρω το θέμα όσο θα έπρεπε).Ακόμα θα ήθελα να θυμίσω ότι περίπου την ίδια εποχή έχουμε την εκδίωξη και των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας από το νασερικό καθεστώς παρά τα όσα είχε υποσχεθεί ο ίδιος ο Νάσερ στον Καραμανλή,το υπενθυμίζω απλώς γιατί τους Αλεξανδρείς τους ξεχνάμε πάντα. Έτσι,χάνονται τα δύο τελευταία προπύργια του εξωελλαδικού ελληνισμού μετά από σχεδόν τρεις χιλιάδες χρόνια...Λίγο μετά θα χαθεί ουσιαστικά και η Κύπρος,αφού μετά το '74 οι Τούρκοι έγιναν κύριοι απόλυτοι στη μισή νήσο και όλα τα σχέδια που κατατέθηκαν μιλάνε τουλάχιστον για συγκυριαρχία και στην υπόλοιπη,ακόμα μετά το '74 αρχίζει μια λυσσαλέα προσπάθεια αφελληνισμού των Κυπρίων από διάφορα στοιχεία,κόμματα,κράτη κτλ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το κυπριακό το ελληνικό κράτος έχει τεράστια ευθύνη,για τα σεπτεμβριανά δεν ξέρω,για παράδειγμα πολλοί ισχυρίζονται ότι το καθημαγμένο από την Κατοχή και τον Εμφύλιο ελληνικό κράτος που ζούσε μόνο με την αμερικανική και γενικά συμμαχική βοήθεια το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι πόλεμο,επιλογή που δεν ξέρω αν οδηγούσε κάπου πλην της αποτελείωσής του.
Όσο για την συνεργασία με την Τουρκία που λες...καλή είναι αλλά άλλο συνεργασία και άλλο υποτέλεια!Το λέω αυτό γιατί δυστυχώς κάποιοι πνευματικοί άνδρες (και όχι μόνο...) έχουν μπερδευτεί προφανώς και δεν έχουν πάρει χαμπάρι ούτε το ότι υπάρχει ελληνικό κράτος ανεξάρτητο πλέον (όσο και να μην το θέλουν...) ούτε το ότι ποιμαίνουν Έλληνες και δεν έχουν κανένα δικαίωμα να φέρονται έτσι,αν αισθάνονται Τούρκοι ή Ρωμαίοι ή πολίτες του κόσμου ή δεν ξέρω κι εγώ τι δικαίωμα τους,όμως πρέπει να λαμβάνουν υπόψιν τους το ποίμνιο,ένα μικρό δείγμα εδώ http://proxeneio-stop.org/2012/06/%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%B3%CE%BF/
Μιας και ζεις στην Κωνσταντινούπολη θα ήθελα σχόλιό σου επί του θέματος,είτε δημόσιο είτε ιδιωτικό,ελπίζω ολόψυχα να παρεξηγώ καταστάσεις...
Υ.Γ. Σου χρωστάω μια απάντηση στο μέιλ αλλά πραγματικά δεν είχα χρόνο και δεν θα έχω μέχρι τέλος του μήνα αυτού,όπου θα σου γράψω αναλυτικά,πάντως τις αναρτήσεις σου για την όμορφη Πόλη της διαβάζω πάντα και μαθαίνω ενδιαφέρονται πράγματα που δεν τα ήξερα
Καλέ μου φίλε σ’ευχαριστώ για το σχόλιο σου.
ΔιαγραφήΠροσωπικά πιστεύω πως το ελληνικό κράτος δεν μπορούσε να είχε κάνει κάτι για να αποτρέψει την έκταση των Σεπτεμβριανών.Ο θυμός μου προς το ελληνικό κράτος πηγάζει από το γεγονός οτι διαχρονικά και από το 1922 είναι σαν να προσπαθεί πιο πολύ να συρρινώσει τον εξωελλαδικό Ελληνισμό παρά να τον υποστηρίξει.Γι’αυτό και συρρικνωθήκαμε παντού όπως π.χ. και στην Αλεξάνδρεια όπως ανέφερες.
Πολιτική σημαίνει πρόβλεψη και γενικά να βλέπεις μπροστά.Οι δικοί μας πολιτικοί και διπλωμάτες ή είναι διαχρονικά ανικάνοι ή υποτελειακά εξυπηρετούν συμφέροντα άλλων κέντρων ή και τα 2,όπως εγώ πιστεύω άλλωστε.
Κατά την άποψη μου το ελληνικό κράτος έχει πάντα την μεγαλύτερη ευθύνη διότι απλά έτσι είναι στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και διπλωματίας.Το κάθε κράτος πράττει ανάλογα και μόνο σε συνλαρτηση με τα εθνικά του συμφέροντα.Μόνο εμείς στην Ελλάδα δε το καταλαβαίνουμε αυτό.Όλοι οι σύμμαχοι μα και οι μή σύμμαχοι μας χρησιμοποίησαν και έκαναν ότι έκαναν διότι δεν είχαν κανένα ενδοιασμό φόβο για συνέπειες και αντίποινα.Θα όφειλε να είχαν δημιουργηθεί πολιτικές,συμφωνίες και συνθήκες που να λειτουργούν αποτρεπτικά για όποιον θέλει να βλάψει τον Ελληνισμό.
Το ζήτημα με την πιθανή ύπερσυνεργασία με την Τουρκία που έθεσα,αφορά κυρίως παλαιότερες εποχές και δεκαετίες πάρα την σημερινή παγκοσμιοποιημένη κατάσταση.Και ακριβώς όπως το λές:με συνεργασία και όχι υποτέλεια.
Η ελληνικός μας πολιτισμός και η επίδραση του σε όλη την ανθρωπότητα,η ιστορία μας,η ναυτιλιακή μας επιχειρηματικότητα και τα υπόγεια ενεργειακά μας αποθέματα από πλευρά της Ελλάδος και η έκταση,το ανθρώπινο δυναμικό,η διπλωματική ικανότητα και δυναμισμός της Τουρκίας καθώς και η γεωγραφική θέση και των 2 κρατών δημιουργεί συνθήκες υπερδύναμης.
Βέβαια όλα αυτά όπως σου είπα θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν σε άλλες εποχές,καταστάσεις και με άλλα πρόσωπα στο προσκήνιο και σαφώς δίχως τάσεις υποτέλειας.
Στις μέρες μας δυστυχώς τα δεδομένα που πλέον υπάρχουν είναι πολύ διαφορετικά, για πολλούς και πολύπλοκους λόγους.
Στην Πόλη όπως και σε άλλα μέρη ο κοσμάκης δε πολυνοιάζεται στην καθημερινότητά του γιά όλα αυτά τα πολιτικά και διπλωματικά ‘’παιχνίδια’’ από θρησκευτικά και διπλωματικά κέντρα εξουσίας.Κοιτά απλά τον συνάνθρωπό του λαμβάνοντας υπόψιν του την προσωπικότητα του και το ποιό του.
Ελπίζω να μην σε κούρασα και κάπως να σε κάλυψα.Τέτοια θέματα είναι πάντα δύσκολο να συζητηθούν γιατί έχουν πάντα τουλάχιστον 2 πλευρές προσέγγισης.
Να’σαι καλά φίλε μου και σε ευχαριστώ για τα σχόλια σου και την συμμετοχή σου.
Θοδωρής
Eξαιρετικες οι αναρτησεις βαλσαμο στη νοσταλγια της γενετειρας μας,
ΑπάντησηΔιαγραφή